Ik heb weer een nieuw winkeltje ontdekt op het World Wide Web en daar zal meneer Van Breukhoven van de Free Record Shop niet blij mee zijn. Het is CD-world, een toko in cyberspace, waar je muziek-cd’s kan bestellen. Tegen tarieven waar de Nederlandse platenboeren best wel tegenop kunnen, maar ons desondanks al jarenlang proberen wijs te maken dat een cd in Nederland écht tussen de veertig en vijftig gulden kosten moet.
Ik had hier al eens verteld over die geweldige Cyberian Outpost, gespecialiseerd in alles wat met computers te maken heeft. Je kunt op je gemak met je browser door hun pagina’s wandelen, prijzen vergelijken, plaatjes van de hardware bekijken en eventueel een bestelling plaatsen.
De aanschaf wordt met een credit-card verrekend, dus het nummer daarvan moet je even doorseinen. Wie al die verhalen over onveilige transacties op de elektronische snelweg gelezen heeft en dat geen lekker idee vindt, die kan dat nummer ook even doorfaxen, no problem. Net alsof een fax niet afgetapt kan worden, maar dat even terzijde.
Overigens snap ik niet waarom ik me überhaupt druk zou moeten maken over de beveiliging van zo’n transactie. Stel dat er volgende week een afschrijving op de maandelijkse afrekening van die card prijkt die ik niet thuis kan brengen. Ik heb nergens een handtekening gezet, dat bedrag is dus gewoon gejat, en als ik daarover bij de uitgever van de credit-card aan de bel trek, krijg ik dat geld netjes teruggestort. American Express een beetje kennende, zoeken die het daarna zelf wel uit, en zeer grondig.
De afgelopen week maar weer eens wat in mijn winkelwagentje gegooid bij Cyberian: een Apple Quick Take 150. Dat is een digitale camera die me de komende maanden ongetwijfeld goede diensten zal gaan verlenen bij het in de steigers zetten van mijn eigen home-page. Ik kan er lekker melige foto’s mee maken van de kat, of van mezelf terwijl ik scheel kijk of mijn tong uitsteek en die via een kabeltje in de computer pompen. Paint Shop Pro eroverheen om te converteren naar het GIF-format en een passende uitsnede te maken en daar staat-ie. Die goedkoopste Quick Take die ik in Nederland heb kunnen vinden was over de vijftienhonderd gulden. In de Cyberian Outpost kost-ie 689 dollar, een dollar of twintig verzendkosten erbij, binnen 48 uur bezorgd door DHL kwam hij op nog geen f. 1150,-.
Invoerrechten en BTW? Nog steeds hetzelfde verhaal als er software uit Amerika binnenkomt: niemand die me daarmee lastig valt. Nou zal dat met zo’n camera misschien anders zijn, want die weegt iets meer dan een paar floppies of een cd, en de doos heeft iets meer volume. Maar als een douanier hier, die ook maar gewoon zijn werk doet, er een naheffing op plakt, dan wordt de totaalprijs iets van dertienhonderd gulden en heb ik mezelf nog steeds tweehonderd gulden bespaard.
Intussen baalde ik er nog steeds van dat ik nog geen winkeltje had gevonden waar gewone muziek cd-tjes tegen Amerikaanse prijzen te vinden waren. Er waren al tientallen van die toko’s, maar het probleem was tot nog toe dat ze zich allemaal beperkten tot de Amerikaanse markt, terwijl sommigen ook in Canada en Hawaii leverden, maar daar schoot ik dus niet zoveel mee op. Er is ook nog de Virgin Megastore, zowel via Compuserve als het World Wide Web benaderbaar. Ook maar gauw vergeten, want Virgin is Engels, dus worden de prijzen niet alleen in ponden verrekend, maar bovendien zijn cd’s in Engeland nauwelijks goedkoper dan in Holland. Had ik ook al niks aan.
Maar er moest daar verdorie toch ergens één winkel in die elektronische hemel hangen, waar ik aan mijn trekken kon komen? Natuurlijk bleek-ie er te zijn, CD-world, het was, zoals altijd, gewoon een kwestie van goed zoeken. De home-page is van ongeveer dezelfde opmaak als van veel zoek-programma’s.
Verschillende lichtblauwe vensters waarin je de naam van de artiest die je zoekt, op kan geven, of van de platenmaatschappij, of desnoods nog smallere of bredere categorieën. For old time’s sake tikte ik natuurlijk meteen de naam beatles als search-string in en jawel, meteen volgde een uitgebreid overzicht van vrijwel alles wat de Fab Four ooit opgenomen hebben. Alle oude lp’s waren op 13 dollar en 77 cent geprijsd, omgerekend 22 gulden. Bent u daar nog, meneer Breukhoven? Voor Sinterklaas bestel ik voor mezelf With The Beatles, Beatles For Sale, Sergeant Pepper’s en Help! Die lp’s had ik vroeger allemaal al, maar ze zijn stuk voor stuk gesneuveld tijdens verjaardagsfeestjes of als er s’nachts vanuit de kroeg nog wat vrienden meegingen, u kent dat wel.
De hoezen heb ik gelukkig nog, dus daar gaat een mooi lijstje omheen. Voor die cd’s geldt hetzelfde als voor wat ik bij de Cyberian Outpost koop. Zelfs al laten ze me 4,9 procent invoerrechten en 17½ procent BTW betalen dan nog komt het hele pakketje op 110 gulden, vijftig of zestig gulden beneden de winkelprijs. Ik vind mevrouw Breukhoven een aardige meid, maar bij de Free Record Shop zien ze mij niet meer.
Overigens heb ik de afgelopen week voor de zoveelste maal moeten constateren dat de elektronische snelweg niet bepaald overloopt van humor. Ik had in het NL-computerforum van Compuserve, een openbaar gebiedje waarin whizz-kids elkaar van nuttige tips voorzien, aan iemand die dat al had, een vraag gesteld over ISDN. Ik moet tenslotte toch weten waar ik over lul, zo eindigde die boodschap. Dat mocht dus niet van een sysop die mijn bericht als de weerga uit het openbare gebied verwijderde, maar het wel doorsluisde naar het privé-adres van degene waaraan ik de vraag gesteld had. Ik raadde die censor per ommegaande post aan om eens in de Dikke (sorry, mag dat wel?) van Dale te kijken, waarin hij kan constateren dat het werkwoord lullen niets te maken heeft met het mannelijk geslachtsdeel, zoals hij blijkbaar veronderstelde.
Ik bedankte hem verder voor het aandragen van het onderwerp voor mijn volgende rubriek, iedere zaterdag 110.000 exemplaren! kon ik niet nalaten er voor de gein aan toe te voegen. Dat was helemaal tegen het zere been. Er volgde een nog bozer briefje, en zo zouden we nog wel even door kunnen gaan. Mijn probleem is blijkbaar dat ik mezelf niet al te serieus neem, hetgeen kennelijk altijd en onvermijdelijk tot misverstanden moet leiden met mensen die dat wel doen.
Een paar weken geleden bood Compuserve ineens de gelegenheid om lokaal in te gaan bellen op een snelheid van 28K8. Dat klonk veelbelovend, maar de ellende die eruit voorgekomen is zal ik u hier besparen. Ik bel weer gewoon met Amsterdam, sinds deze week overigens ook op 28K8. Het zal wel weer goed komen, maar waar het hier even om gaat, is dat de modems in de elf steden waar je als Compusurfer lokaal in kan bellen, aan een netwerk van France Telecom hangen. Nou zal die mooi wezen, schreef ik in twee Nederlandse forums, zit ik al weken lang iedere avond een flesje Australische wijn te ontkurken zolang dat hautain stuk vreten van een Chirac atoombommen laat ontploffen, en dan zal ik me daar ineens van een Frans netwerk gebruik moeten gaan maken? Dat kan toch niet?
Ook de ironie in die twee zinnen was aan niemand besteed. Er volgde een aantal bijzonder kwade reacties, twee schreven er bloedserieus het roerend met me eens te zijn, en eentje vond dat ik te veel dronk. De boze briefschrijvers heb ik nog gevraagd of ik die jonge Franse drugstoeristen, die in Breda dagelijks de weg naar de dichtsbijzijnde shop du café vragen nu straal moet negeren of dat ik ze verder mag helpen. Daar heb ik helaas geen antwoord meer op gekregen…