Af en toe begrijp ik niks van dat internet. Blijkbaar, al ben ik dat allemaal glad vergeten, heb ik het in een onbewaakt ogenblik niet kunnen laten om, ergens in cyberspace, een paar veldjes op een CGI-formulier in te vullen.
Tot overmaat van ramp heb ik daarna op een submit-button gedrukt heb en nu ben ik niet alleen abonnee van ‘Yahoo! Internet Life’, maar ook nog wanbetaler.
Het zal wel een vergissing mijnerzijds geweest zijn, ook al schijnt er sprake te zijn geweest van een lokkertje in de vorm van een cd-rom vol allerlei interessante software als welkomstcadeau. Voor die verleiders val ik allang niet meer want ik heb er al veel meer dan me lief is. Bij ieder computermagazine dat je tegenwoordig koopt zit zo’n zilveren schijf, in de regel zó propvol met files dat je om te beginnen al een uur kwijt bent om alleen de index van al dat lekkers te bekijken.
Omdat ik daar allemaal geen tijd voor heb, heb ik voor mezelf een top-tien aangelegd van cd’s die de moeite waard zijn. Dat tiental zit in een zwart nylon etuitje en het komt regelmatig van pas als ik ergens op bezoek ben. Zo blijken er nog steeds mensen te zijn die er niet in slagen om sites met frames, zoals die van De Stem Online te bekijken omdat ze al een jaar of twee, drie, als browser Mosaic gebruiken of een van de oer-versies van Netscape. Op dat soort momenten haal ik dat etuitje uit mijn zak en duw ik The Webmasters Resource of de APC-mag.com-cd in de gleuf.
Vooral die laatste, die bij het maart-nummer van het Australische PC-magazine zat, is een juweeltje. Iedere browser, iedere FTP-client, iedere HTML-editor, een bubs grafische programma’s, compressie-utilities, newsreaders, alles wat een beetje internetter zich maar kan wensen, staat op dat zeer waardevolle zilveren schijfje. En dat ook nog voor vier verschillende platformen: Windows 3.11, Windows 95, Windows NT, OS2 en Macintosh.
Bovendien is alles keurig gerangschikt en heb je wat je zoekt binnen seconden gevonden. Gewoon de schijf in de la, browser starten en even default.htm opzoeken. Vandaar gaat alles vanzelf. Kijk, met zo’n schijfje kan je tenminste nog eens ergens aankomen. Altijd staat de koffie klaar, en als ik wegga laat ik gelukkige vrienden achter en voel ik me net Sinterklaas.
De desbetreffende gratis cd-rom is een uitzondering. Maar al te vaak staat er een hoop rommel op die dingen in de vorm van halve demo’s van spelletjes en/of inmiddels achterhaalde releases. Dat zou niet moeten gelden voor de cd-rom die mij destijds blijkbaar beloofd is bij het blijkbaar bestellen van dat abonnement op Yahoo! Internet Life.
Ik kan me daar nog steeds niets van herinneren, hoewel ik niet uitsluit dat ik begin januari op een vrijdagnacht na een bezoekje aan de stamkroeg nog even heb zitten internetten.
Dat zou natuurlijk kunnen, maar het kan ook best wezen dat een of andere grappenmaker dat formulier op die site namens mij heeft ingevuld. Zoals sommige mensen het in de ‘normale’ wereld niet kunnen laten om wasmachines of bankstellen te laten bezorgen bij argelozen waar ze om de een of andere reden een hekel aan hebben, kan dat natuurlijk ook via internet. Mijn E-mail-adres is niet zo moeilijk te achterhalen en via een telefoonboek is ook nog wel aan mijn adres te komen. Dat is, ik heb alsnog even gekeken op de site van Yahoo!, het enige wat je daar in moet vullen en men is abonnee.
Nu komt wat ik, waar ik in de eerste zin van dit stukje over begon, niet snap van internet. Dat is uitermate geschikt om die grappenmakerij uit te bannen door on-line om het nummer van een credit-card te vragen, en te verifiëren. Als u dat niet veilig vindt kunnen ze, zoals ook wel gedaan wordt, u desnoods vragen om dat nummer even te faxen, in plaats van het over de elektronische snelweg te verzenden.
Ik bedoel maar, het kan allemaal veel simpeler dan Yahoo! dat doet en dat verbaast me van de ontwerpers van die zoekmachine. Na bijna twee maanden afwezigheid ligt er één exemplaar van het magazine op de mat en drie aanmaningen waarin Dear Léon Krijnen verzocht wordt om $35.97 over te maken als hij tenminste van zin is om zijn subscription te continueren. Op die invoice staat niet hoe of wat, alleen het adres van een postbus in Boulder, Arizona, waar ik op de een of andere manier dat geld naar toe moet zien te krijgen.
Het mag ook in local currency, lees ik nog, en verder zoek ik het maar uit. Denken ze nou echt dat ik voor die 35 dollar naar de bank ga, daar een of andere cheque aan toonder of een international money order uit ga laten schrijven die me twee of drie tientjes extra kost? Omdat ze daar in Amerika nog steeds werken met een hier al met de komst van de Eurocheque in de jaren zestig achterhaald systeem van personal cheques.
Dat terwijl die Eurocheque hier inmiddels al weer zo ongeveer uitgestorven is met het pinnen en de chipknip. Kan dat nou niet wat simpeler, Yahoo!? U zoekt het maar uit. Dank voor dat ene exemplaar, wat me overigens niet bijzonder heeft kunnen bekoren. Het enige wat me spijt is dat ik die beloofde cd nog niet gekregen heb. Die Ultimate Web Companion barst volgens de wervende tekst op die aanmaning van alles wat ik misschien al heb maar misschien had er nog iets heel nieuws op gestaan. Nou, dat download ik dan wel als ik er zo nodig behoefte aan heb.
Wie desondanks nieuwsgierig is naar Yahoo! Internet Life moet er maar eens een kijkje nemen. Een verwijzing naar het adres vindt u op de voorpagina van De Stem Online. Ik waarschuw maar één keer: kijk uit met het drukken op buttons.
Voor u het weet bent u abonnee.