‘Oh, my goodness, oh my goodness’. Zo begon een E-mailtje dat ik vorige week mocht ontvangen van een lezeres van De Stem Online met wie ik in een ontluikende briefwisseling verwikkeld was over onderwerpen die met media, studie en communicatie te maken hadden. Of daaromtrent.
‘Oh, my goodness’, schreef ze me dus, ‘oh my goodness, ik zie nu pas dat ik een briefje, dat voor een goede vriendin bestemd was, per ongeluk aan jou gestuurd heb, maar ik heb blijkbaar op een verkeerde regel in mijn adresboek geclickt.’
Daarmee was in ieder geval een hoop verklaard, want voordat ‘my goodness’ in mijn mailbox belandde had ik me een dag lang af lopen vragen of ik misschien een beetje kierewiet aan het worden was van teveel achter de computer zitten. Ik snapte namelijk geen biet van dat mailtje en vroeg me af waarom ik, na amper twee hele zakelijke contacten, ineens al die ontboezemingen toevertrouwd kreeg alsof ik een hartsvriend van jaren was.
Eigenlijk wel een beetje jammer, my goodness, dat er geen vervolg meer zal komen, maar het is misschien toch maar beter dat u de moraal uit het bovenstaande oppikt: eerst nadenken en dan pas clicken op de ‘yes’ of ‘sent’-button. Ik heb hartelijk moeten lachen om al die ‘goodness’, maar voor hetzelfde geld stuur je een mailtje waarin je flink af zit te geven op je baas, naar het verkeerde apestaartje en zit je voorgoed vastgebakken aan een loonschaal waar je toch al niet tevreden mee was.
Dat van dat kierewiet vroeg ik me af omdat ik toevalligerwijze diezelfde nacht van buttons had liggen dromen en daarna bij het ontwaken besloten had om me voortaan ‘s avonds nooit meer met computerproblemen bezig te houden. Ik ben namelijk – en ik vraag me daarbij steeds af waarom ik geen normale en ontspannende hobby heb, vissen bijvoorbeeld – aan het proberen om de eerste beginselen van Java-script onder de knie te krijgen. Da’s nog lang geen echt programmeren, en als ik die buttons niet allemaal even groot krijg kom ik daar waarschijnlijk niet eens aan toe.
Voor de liefhebbers: met één onnozel regeltje scripttaal kan je een button genereren die er in Netscape prachtig uitziet, en die naadloos bij het programma aansluit. Op de foto hierboven ziet u buttons in het linkerframe staan, maar dat zijn stuk voor stuk graphic information files (GIF’s) van ongeveer 7000 bytes. Da’s niet veel, maar als je al die knoppen op de server kan vervangen door regeltjes tekst, dan zie je de snelheid van het ophalen en/of verversen van de pagina omhoogvliegen.
Net zoals er bij een papieren krant eigenlijk maar twee dingen belangrijk zijn geldt dat ook voor de digitale editie. De inhoud van de papieren krant moet kwaliteit hebben en hij moet op tijd op de mat liggen. De rest is bijzaak, net zoals op internet: de gedigitaliseerde pagina’s moeten zo snel mogelijk binnenlopen en de content moet ook van een zeker niveau zijn.
Er zijn genoeg voorbeelden van schitterende sites waar lang op gewacht moet worden omdat er zoveel grafische toeters en bellen aan vastzitten. Staat die futuristisch opgetutte gevel eindelijk overeind dan blijkt er uiteindelijk maar bitter weinig in de schappen te liggen.
Dus houden we het aantal foto’s beperkt, houden we ze zo klein mogelijk, en proberen we hier en daar wat snelheidswinst te boeken.
Daarom zat ik dus met die buttons te knokken, die van alles wilden, behalve even groot worden. Ik voelde mezelf al een hele wijsneus nadat ik op een verrekte handige Amerikaanse site, FutureSystems, in de directory support een uitgebreide verzameling CGI-scripts, Java Applets én Java Scripts had ontdekt. Een button naar FutureSystems staat op de site van De Stem Online. Daar wachten digitale klokjes die je ergens in de browser op kan laten duiken, E-mail-buttons die hetzelfde doen als de knoppen van Netscape zelf, een heel mooi fade-away -effect als je een pagina verlaat, en nog veel meer.
Allemaal voor het grijpen, met voorbeelden en je kunt er de code-regels zó uitknippen en in de HTML-code van je eigen pagina’s plakken. Maar één probleem: ik krijg die knoppen niet even groot, wat ik ook probeer. Dus heb ik maar aan een anonieme Java-professor in cyberspace gevraagd hoe dát nou moet, en het antwoord zal ongetwijfeld komen. Maar begin er dus niet ‘s avonds aan, want voor je het weet lig je ‘s nachts van buttons te dromen en loop je jezelf overdag af te vragen waarom je rare mailtjes krijgt.