Ja, dank u, met mij gaat alles goed, en nee, die Toshiba doet nog steeds niet wat-ie moet doen, en ik ben ook niet van plan om er nog al te veel tijd aan te gaan besteden de laatste week van mijn vakantie. Dank voor de e-mailtjes van behulpzame lezers die tot mij zijn gekomen dankzij Hotmail, waarbij sommigen er hun verbazing over uitspraken dat ik er niet eerder gebruik van gemaakt had. Gelijk hebben ze, want Hotmail is een service die niet alleen op reis zeer waardevol is, maar ook voor iedereen die meer dan een e-mail adres heeft. Reuze gemakkelijk als je twee, drie of vier verschillende accounts hebt, en het doet er niet toe of ze door de baas door de strot gedrongen zijn, of dat ze uit misplaatste ijdelheid zijn aangeschaft.
Met een druk op de knop vanuit de browser kun je alle post binnenhalen, zonder een e-mailclient op te starten. Zet een shortcut naar hotmail op je desktop en je hebt nooit meer een mailprogramma nodig. De bewegende reclame moet je in ruil voor die service voor lief nemen, waarbij hotmail eenzelfde vervelende truc toepast als de Nederlandse PTT Telecom op de site waar telefoonnummers opgezocht kunnen worden. Druk je in het hoofdframe van de site op de rechterbutton van de muis en vervolgens op ‘back’, iets wat ik in Netscape kennelijk nogal vaak en gedachteloos doe, dan krijg je eerst een nieuwe commercial voor je kiezen onderop de pagina en pas daarna doet die back-button waar hij voor bedoeld is.
Vanuit het Schotse Aberdeen (want natuurlijk is er hier in Australië ook een) wijst Gerrold Kuijpers me er op dat ook Yahoo! eenzelfde mailservice verleent als Hotmail, zij het vooralsnog met minder reclame. Dus mezelf maar even aangemeld bij Yahoo!, teneinde de komende weken een bescheiden warenvergelijkend onderzoekje te kunnen uitvoeren. Als ik zo nog even doorga heb ik straks zoveel e-mailadressen dat ik als visitekaartje een A-4 moet laten drukken. Dat zou een beetje te gek worden, dus dat onderzoekje gaat komende maand afgesloten worden met het schrappen van een adres of vier, voordat ik er zelf gek van word en u helemaal geen antwoord meer krijgt op behulpzame brieven naar postbussen die nooit geleegd worden.
Dezelfde Gerrold heeft me nog een waardevolle tip verstrekt, waar ik anders waarschijnlijk pas veel later achter gekomen was: je kunt bij Compuserve wel degelijk een POP3-account aan laten maken. Dat adres zou dan weliswaar naam@cis.com worden in plaats van naam@compuserve.com, maar vanaf dat moment is het ook gewoon mogelijk om Compuserve-mail te lezen via een browser. Er maar vanuit gaande dat die Toshiba of zijn opvolger in de toekomst nog wel eens vaker kuren zal gaan vertonen ben ik dan van alle ellende verlost. Bovendien, als die wildgroei in internet-cafés zich doorzet, ben ik voor eens en voor altijd van dat gelazer in hotelkamers verlost. Ik begin al aardig aan het stramien te wennen. Op de camping kun je gewoon tikken op de laptop, zij het met twee praktische problemen: overdag kun je je scherm vanwege de felle zon niet lezen, en ‘s avonds zit je met je kop in een wolk insecten die door de felle kleuren aangetrokken worden. Maar evengoed makkelijk: stukkie tikken, verschillende brieven tikken, alles op een flop en de volgende dag even een bak cappuccino in het internetcafé.
Vandaag zit ik in George Street in Sydney en dit is alweer meer dan een café. In Melbourne noemen ze Sydney ‘Shitney’, dat vanwege de capsones die de bewoners van de grootste stad van Australië door die van de op een na grootste stad toegedicht worden. Net zoals Brabanders dat van Amsterdammers vinden. ‘Sydneysiders’ op hun beurt noemen Melbourne ‘Smellbourne’, dat omdat het daar altijd zou stinken vanwege de Yarra River. Hoe dan ook, hier in Sydney (‘good morning sir, can I help you?’, terwijl dat dus in de rest van Australië gewoon ‘good morning mate’ is), in Sydney dus, heet het geen café, maar ‘Communication Center’. Er hangen een stuk of tien verschillende klokken met de tijd van andere wereldsteden, er staan een stuk of tien internet-pc’s, allemaal Pentium 230 MMX’en, en allemaal met een hele goede monitor en een razendsnelle verbinding. Verder staat er een batterij telefooncellen van waaruit je tegen zeer scherpe prijzen internationaal kan bellen. Druk is het er ook. Ik ben hier vanmorgen om acht uur gaan zitten en tien minuten later was het vol.
De baas van het spul lijkt me een Indiër. Alleen de tulband ontbreekt. Hij loopt de hele tijd goed in de gaten te houden of er geen grappenmakers proberen om dingen te doen via zijn computers, die het daglicht niet kunnen verdragen. Hij heeft net een blik over mijn schouder geworpen en daarna vriendelijk geïnformeerd in wat voor taal ik bezig ben. Verder loopt hij constant met een big smile op zijn gezicht, want het gaat hem zo te zien voor de wind. Inmiddels zitten er een paar naar een computer snakkende types met een chagrijning gezicht te wachten op een paar stoelen bij het raam, alsof ze bij de kapper zitten. Ze proberen me zwijgend te laten zien dat ik een beetje op zou moeten schieten en dat ze zich trouwens afvragen hoe ik, in die gerafelde korte broek en op die slippers, die tien dollar per uur kan betalen. Ik begin te begrijpen waar dat ‘Shitney’ vandaan komt en ik snak weer naar de bush en de Blue Mountains, waar ze geen kapsones kennen.
Maar een toonaangevende trend lijkt het me wel, zo’n ‘Communication Center’. Volgens mij hangt de hele internet-bubs aan een enkele goedkope ISDN-verbinding en dat loopt allemaal naadloos. Als je alleen de pc wil gebruiken is het weer iets goedkoper dan surfen en kun je bijvoorbeeld een sollicitatiebrief op een flop meebrengen. Of die zelf even intikken in Notepad als je niet wilt weten hoe dat je Word of WordPerfect onder de knie krijgt. Tegen een bescheiden vergoeding springt de Indische meneer of zijn assistent even bij. Hij haalt de spelling-checker er even overheen, goochelt wat met een Macro onder Word, en drukt op de print-button. Voila, voor een paar dollar heb je een perfecte sollicitatie-brief, waar je mee voor de dag kan komen.
Op de pc, waarop ik zit te werken, zit weliswaar Paint Shop Pro, en er zal ook wel ergens een scanner staan, maar ze adverteren nog niet met foto-faciliteiten. Maar het lijkt me slechts een kwestie van tijd of in iedere stad, ook in Nederland, moet zo’n ‘Communication Center’ komen. Je kunt er surfen, e-mailen, mooi laten printen, kopiëren, foto’s op floppy’s laten uitdraaien op commerciële kleurenprinters, ouderwetse negatieven inleveren en die een uur later op het web of op een medium (flop, zip-drive, DVD) ophalen, en voor een paar centen bellen over de hele wereld.
En natuurlijk komt er snel een tijd dat alle kranten ook integraal de complete papieren krant tegen betaling op het web gaan zetten, bijvoorbeeld in het PDF-format van Adobe. Dan is de onvermijdelijke consequentie daarvan de volgende mooie mogelijkheid. U gaat op vakantie naar Verweggistan en ‘s morgens vroeg loopt u even naar het dichtstbijzijnde ‘Communication Cente’. ‘Doet u mij vandaag De Stem maar, uit Holland’, zegt u in uw beste Spaans of Sanskriet. Dan tikken ze voor u even username en password in, waarna in een minuut of wat de hele krant in het PDF-format gedownload wordt. Adobe Acrobat maakt er prachtige printjes van, zodat u even later op een echt terrasje uw eigen krantje lezen kan. U hoeft er geen computer voor mee te nemen en u hoeft er ook helemaal geen verstand van computers voor te hebben. Nog even geduld svp, maar het komt er ongetwijfeld aan. Zij het waarschijnlijk niet voor de volgende eeuw, maar ach, da’s overmorgen en dan is het-jaar-2000-probleem in ieder geval achter de rug.