George Denis Patrick Carlin (May 12, 1937 – June 22, 2008)

In het Nederlands noemen we het drieletterwoorden, of schuttingtaal. In het Engels hoeft die schutting ook niet al te breed te zijn omdat daar wat volgens fatsoensnormen niet gezegd of geschreven mag worden, vaak niet meer dan vier letters beslaat.
Mooi, maar wat is nou precies schuttingtaal? De Dikke van Dale zal er ongetwijfeld een mooie omschrijving voor hebben, maar ik weet ook zonder die uit de kluiten gewassen hulp zeker dat er geen index bestaat van wat nou wel of niet op de schutting hoort. Dat is het probleem met fatsoensnormen, de een legt zijn meetlat hoger dan de ander. Zo riep ik ook wel eens iets wat door sommigen als minder netjes beschouwd wordt als mijn systeem op de krant weer eens iets stoms deed. Anderen konden er om lachen, want wat volgens de een absoluut niet door de beugel kan, is volgens een ander een stukje hilarische taalverrijking.
In Amerika lijken ze, door de bank genomen, iets beschaafder in het taalgebruik dan in Nederland. Zeker weten doe ik dat niet, want wie weet verkeer ik in Nederland vaak in verkeerde kringen en zit ik hier in Amerika nu toevallig in een omgeving waar het ‘not done’ is om hardop te zeggen wat je denkt van een computer die niet doet wat je wilt. Hoewel er op internet een mooi filmpje rouleert van een man in zo’n kantoortuin die hevig over de rooie gaat, opgenomen met de video-camera van de bewakingsdienst. Eerst zit hij woest met twee vuisten op zijn toetsenbord te beuken, terwijl overal rond hem heen verbaasde en bange koppen opduiken en weer verdwijnen achter de scheidingswandjes.
Uiteindelijk geeft hij met dat toetsenbord zo’n enorme optater tegen de monitor dat van zijn bureau afdondert, waarna hij met grote stappen dwars door zijn verschrikt wijkende collega’s wegbeent. Waarschijnlijk op weg naar het arbeidsbureau. Ik kan me het ongenoegen van die arme ziel levendig voorstellen. Alleen omdat ik toevallig iets meer geduld heb, zit ik niet in de ww, denk ik dan maar. Anders was er allang een keer een pc met alles d’r op en d’r aan dwars door de ruit naar buiten gegaan.
Hoe dan ook, er is in Amerika altijd een omvangrijk contigent fatsoensrakkers geweest dat op de een of andere manier in de media een vinger in de pap heeft gehad. De invloed van die veelal rechtse ethici leidde tot een groot zelfregulerend vermogen. Zo groot dat pas in 1965 iemand het waagde om het woord f… live op de televisie te gebruiken. Recensent Kenneth Tynan vroeg zich, nota bene in een praatprogramma over wat wel en wat niet gezegd kon worden, hardop af of er |berhaupt nog mensen waren die het desbetreffende woord stuitend, duivels of verboden vonden. Dat heeft-ie geweten, want door de storm die opstak duurde het vier jaar voordat in het programma ‘David Frost en de Yippies’ een scala aan vierletter-woorden door de ether klonk. Comedians Lenny Bruce en George Carlin namen het ook op voor het vier-letterwoord.
Carlin werkte een lijst van zeven termen af, die daarna een eigen leven is gaan leiden als ‘George Carlin’s Seven Dirty Words list’. De lijst werd vervolgens door de ‘Federal Communications Act’ officieel uitgeroepen tot ‘woorden die nooit op de televisie of radio gebruikt mochten worden’. Aan die voorschriften, uitgevaardigd in een tijd dat Nederland wel wat gewend was met Sjef van Oekel en Barend Servet, houdt men zich nu nog keurig. Let bijvoorbeeld maar eens op bij Jerry Springer, waar de zeven woorden (en nog veel meer) altijd weggepiept worden. De overweging is, zoals de meeste overwegingen in Amerika, vooral een financikle. Howard Stern, dj en propagandist in New York, moest in 1995 anderhalf miljoen dollar boete betalen, nadat hij ze alle zeven voorlas.
Wat dat allemaal met internet te maken heeft, zult u zich inmiddels afvragen. Dat zit zo: Network Solutions, de overkoepelende instantie die toezicht houdt op het toekennen van domeinnamen, hanteert zijn eigen fatsoensnormen. Terwijl het op internet wemelt van de porno-sites, hebben die niet, zoals eigen verwacht zou mogen worden, de voor de hand liggende namen. Die worden namelijk geweigerd door Network Solutions.
De puriteinse beweging mag sterk zijn, er zijn in Amerika ook een groot aantal andere groeperingen die kabaal maken zodra vrijheid van meningsuiting: de ‘Freedom of Speech’ is heilig. Terwijl er ook een bonte verzameling bewegingen is die zichzelf ‘libertijns’ noemt. Soms slaat dat ‘libertijns’ puur op politieke overwegingen, soms zitten er voorvechters van vrije liefde achter.
Ene Lynn Haberstroh heeft nu een rechtszaak aangespannen tegen Network Solutions. Zij heeft geprobeerd de zeven schuttingwoorden van Carlin als domeinnaam te laten registreren, maar Network Solutions heeft ze geweigerd. In Amerika roep je dan dat je in je burgerrechten aangetast of gehinderd bent en het juridische circus kan van start. En wordt ongetwijfeld nog maanden, zo niet jaren vervolgd. Per staat, want terwijl de zaak Haberstroh waarschijnlijk in Virginia begint, is er inmiddels ook iemand in Californik naar de rechter gestapt.
Ik weet niet wat voor normen de Nederland Stichting Domeinregistratie hanteert, maar ik kan me voorstellen dat die nog nooit gehoord heeft van de zeven woorden van Carlin. Of misschien ook wel, want als een ventje van tien jaar zich op zijn vinger slaat, roept-ie wellicht eerder het Engelse vierletterwoord dan het Nederland equivalent van drie letters, wat van zijn moeder ook niet mag. Het omgekeerde is een groter probleem, voor de stichting dan: laat het eerste het beste Nederlandse schuttingwoord rechtstreeks bij Network Solutions registreren met .com, .net of .org als extensie en u bent binnen 24 uur onder de pannen.
Dat kan niet anders, want om dat te voorkomen zou de database van Network Solutions een bestand aan moeten maken van alle bestaande schuttingwoorden in alle bestaande talen. Daar is geen beginnen aan. De Stichting Domeinregistratie heeft kennelijk consequent geweigerd om het domein k..nl toe te kennen. Maar heeft niet kunnen voorkomen dat al in 1996 iemand in Hoenderlo het domein www.k…com heeft ingepikt, overigens tot nog toe zonder er een website op te draaien. Of het domein www.l….com serieus of niet bedoeld is, is eveneens nog niet na te gaan. Het is geregistreerd door een Engels bedrijf, en, voor zover ik weet, betekent l.. in het Engels helemaal niets, en in dit geval een volkomen normale afkorting. Maar het zou natuurlijk kunnen dat ‘London Underground Ltd’ een dekmantel is van een organisatie die in allerlei verschillende talen schuttingwoorden registreert om ze vervolgens in het relevante land aan de man te brengen. Zo van ‘psssst, vies domein kopen?’