Ja, ho maar, nou weet ik het wel. Nog nooit zoveel reacties gehad als op mijn stukkie van vorige week over die wat dikkige man, die eerst woedend met zijn vuisten op het toetsenbord zit te bonken, en vervolgens de monitor met een machtige zwiep van dat toetsenbord finaal van zijn bureau afslaat. ‘Mooi toch’, zult u zeggen, met alle anderen die dat de afgelopen week dat filmpje gedownload hebben, en zich kostelijk geamuseerd hebben met die woede-uitbarsting tegenover zo’n stomme computer.
‘Mooi toch, dat soort reacties, heb je tenminste eens wat eer van je werk’. Mooi niet dus, want het waren geen bedankjes, maar bijna allemaal uitingen van leedvermaak, die in mijn mailbox beland zijn. De teneur van de stukjes die ik hier in Vancouver, Canada, zit te lezen: ‘Having a Bad Day?’ is niet alleen een jaar oud, het is bovendien een hoax. Niet echt dus, een fake, en ik ben erin getrapt.
Hoewel, een echte hoax is het nou ook weer niet, maar ‘Bad Day’ is oorspronkelijk een reclamefimpje dat op internet een eigen leven is gaan leiden. Verschillende lezers schreven me dat het al een jaar geleden op het net rouleerde. Het zal dus wel toeval zijn dat ik er niet tegenaan gelopen ben, of misschien heb ik er gewoon overheen gekeken. Er waren ook lezers die me de adressen stuurden van verschillende webpagina’s, waarop de historie van het videotje uit de doeken gedaan wordt. En er was ook een lezer die zelf al wat had zitten spelen met zijn Quick Time, of met de Windows Media Player, en na zorgvuldige bestudering van enkele stilstaande frames tot de conclusie was gekomen dat het niet kosjer was.
Zo zit er bijvoorbeeld geen enkele kabel aan de achterkant in de pc, mede waarom die monitor wel heel gemakkelijk van de kast afgemept kon worden. Het was mij niet meteen opgevallen, maar kijkt u zelf en het klopt. Bovendien kun je zien dat de hoofdrolspeler en de man die verschrikt opduikt vanachter dat kantoorwandje, er niet in slagen om hun lachen in te houden.
Hoe dan ook, het betreft een een stukje uit een drie jaar oud filmpje (destijds op cd-rom verspreid) waarin reclame werd gemaakt voor een bedrijf in Durango (Colorado), Loronix Information Systems. Vinny, manager van de distributie-afdeling, vervult in de video, waarin reclame wordt gemaakt voor een digitaal beveiligingssysteem van Loronix, verschillende rollen. Hij speelt ondermeer voor computerdief, en voor een employee die zijn baas met een ten onrechte ingediend verzoek om compensatie probeert te tillen. En dus ook voor een werknemer die, betrapt door dat systeem waar hij reclame voor maakt, een computer in elkaar trimt. Het enige was ik dus goed gezien had, wil natuurlijk wel even kwijt, was dat het met een video van de beveiliging opgenomen was.
Ha! Ik ben dus niet helemaal onnozel.
Genoeg over ‘Having a Bad Day?’, als was ik maar omdat ik zelf een bijzonder slechte dag achter de rug heb, met mijn geliefde laptop, de Toshiba Tecra. De oorzaak, vermoed ik, zit hem of in onhebbelijkheden van de telefooncentrale van de ‘Days Inn’ in Vancouver, waar deze tekst getikt is, of in specifieke eigenaardigheden van het Canadese telefoonnet. Ik hoop dat het eerste het geval is, want uit dat motel ben ik morgen weer weg, maar als het aan het landelijke net ligt, ga ik zware tijden tegemoet. Hoewel ik die mezelf ook kan besparen door deze tekst zo spoedig mogelijk af te raffelen, op een flop te dumpen, en morgenvroeg even langs het ‘CyberCafe’ te rijden, dat ik vanmiddag op 4th Avenue ontdekte, toen we daar langs reden. Er zaten mensen binnen achter computers, die het zo te zien ook nog deden, dus de redding is niet ver weg.
De nood was hoog, een paar uur geleden. Ik geloof dat zowel het interne 28K8 modem van de Toshiba als het 56K6 IBM modemkaartje de slag met het telefoonnet overleefd hebben, nadat ik uit pure frustratie een van mijn eigen gouden regels overtreden had. Die regel luidt als volgt: ik surf en e-mail met het 56K6 kaartje, en als het daar op een bepaalde telefooncentrale niet mee lukt, NOOIT met het interne modem proberen.
Gewoon tot het volgende motel wachten.
Die regel heb ik mezelf opgelegd nadat een paar jaar geleden een modemkaartje in een ander motel met een schrille schreeuw de geest gaf en ik mezelf een gelukkig een voorzienig mens prees omdat ik uit voorzorg in het andere slot voor vertrek een reservekaart had gestopt.
Toen dat kaartje even later ook een doodschreeuw slaakte, was ik een stuk minder gelukkig en begreep ik toen pas dat er misschien iets teveel stroom op een telefoondraadje had gestaan. De daaropvolgende discussie met de eigenaar van het motel, over vergoeding van het gesneuvelde kaartje, was vruchteloos, en we gingen niet als vrienden uit elkaar.
Vanmiddag ging er dus van alles fout, veel ruis op de lijn, een verbinding die er om de haverklap uitvloog, niks sneller dan 14K4 en meestal veel langzamer. Nog steeds soms te weinig geduld, toch even het interne modem gebruikt, tegen mijn eigen regel in, waarna er nog meer fout ging. Zo fout dat Windows 98 zo hard onderuit ging dat de Toshiba in safe mode opgestart moest worden. Safe mode op zo’n TFT-scherm ziet er niet uit, want omdat het geen beeldbuis is, komt er dan midden op het scherm een postzegel van 640 bij 480 te staan. De muis doet het dan ook niet meer, zodat je met die groene tepel midden op het toetsenbord de cursor moet gaan manoeuvreren. Dat ding gebruik ik nooit, dus dat valt niet mee.
Grrrrretttverrrrr! Het eind van het liedje was dat het spul ook in veilige modus weer vast liep, waarna ik er maar een ‘rescue flop’ in gestopt heb en de laptop vanaf die flop heb laten ‘booten’. Vervolgens de hele windows-directory gekilld, alle verborgen systeembestanden weggedonderd, en vanaf de cd-rom Windows 98 opnieuw geïnstalleerd.
Externe verbindingen opnieuw aan de praat, telefoondraad er weer in, groot kruis geslagen, en nog maar eens proberen aan te loggen. Pffff, allebei de modems werken nog, maar de verbinding is nog steeds een puinhoop. Dit stukkie gaat zo snel mogelijk naar Nederland, dus als u het kunt lezen, is het gelukt. ‘Having a Bad Day?’ Grrrrrrrr. Praat me d’r niet meer van!