In de beperking toont zich de meester
Iedereen die wat met internet te maken heeft wist het allang, en ook de Amerikaanse belastingdienst is er nu achter gekomen: ruilhandel floreert op internet.
In het bijzonder het ruilen van advertenties. Een paar weken geleden schreef ik dat ik sceptisch was over de uitslag van een onderzoek dat uit zou wijzen dat nogal wat mensen op advertentiebanners blijven drukken. Terwijl ik nog steeds het tegenovergestelde veronderstel: die knipperende en bewegende dingen irriteren de bezoekers alleen maar.
‘Ik hou niet van websites die bewegen’, schreef ik toen, en dat doe ik nog steeds niet. Ik beschouw de gif-animatie als een van de grootste plagen op het net, terwijl het het er met al die Flash-animaties ook niet beter op wordt. Het is met dat soort dingen altijd zo dat ze verschrikkelijk interessant zijn op het moment dat je er voor het eerst kennis mee maakt. Dus heb ik jaren geleden zelf ook fanatiek bewegende gifjes zitten maken, die ik vervolgens zo trots als een muis met zeven staarten op de website deponeerde. Hier, kijk eens wat ik gemaakt heb! Dat doe je een paar keer en dan heb je het wel gezien, omdat je zelf last van tranende ogen krijgt als je probeerseltjes bekijkt.
Flash idem dito. Het kan bewegen, dus het zal bewegen. Dus zijn er het laatste jaar duizenden sites gemaakt met een van de producten van de firma MacroMedia die allemaal een ding gemeen hebben: er wordt veel bewogen. Gelukkig zijn het meestal kleine bestandjes die de motoren van al dat bewegen vormen, zodat je in ieder geval niet zo lang op je nagels hoeft te zitten bijten als met een Java-applet. Maar wachten moet je, en als de boel binnen is begint het grote bewegen. In mijn geval ook nog langzaam, want op de een of andere manier is iets wat in Flash gemaakt is, op de Toshiba niet vooruit te branden. Waar dat aan ligt is een raadsel, maar als u roept dat dat ding uit de tijd is, dan mag dat best van mij. Het is ‘maar’ een Pentium 133, maar wel met 144 megabyte geheugen, dus het ding wil normaal gesproken best vooruit.
Het duurt bijvoorbeeld een eeuwigheid voordat de plug-in op gang komt als ik de site van Ruud Bonusheld probeer te bekijken. Ik wil die gekke Pollo een keer de groeten doen en hem succes wensen, al weet ik maar amper waar het om gaat. Als ik het goed begrijp is een aantal mensen in een digitaal klooster met elkaar opgescheept, net zoiets als eerder gedaan is bij MTV en in andere televisieprogramma’s en/of internetsites in verschillende landen.
Hoe dan ook, de groeten lukken niet niet, want alles stokt als ik www.tvz.nl/bonusheld op probeer te halen. Er schijnt een bestandje van 100 kilobyte op weg te wezen, maar ik zie het maar niet verschijnen.
U begrijpt intussen dat gif-animaties, buttons, banners en veel dingen die in Flash gemaakt worden, tot mijn ‘pet-peeves’ behoren; dingen waar ik metzelf met plezier aan erger. Om de schijn te vermijden die ertoe zou kunnen lijden dat ik ten onrechte voor een zeurpiet gehouden zou worden: ik wilde dat ik de tijd had om eens fatsoenlijk in Flash te duiken. Ik zie de voordelen van het programma en ik ben ervan overtuigd dat je er fantastische dingen mee kan maken die als een bliksemschicht inladen. Het probleem is echter dat de webkunstenmakers die met het programma aan de slag gaan dat willen weten ook. Ze willen laten zien wat ze kunnen en het resultaat is overkill. Wie was het ook al weer die zei ‘in de beperking toont zich de meester’? Gymnasiasten roepen met een goed cijfer voor Duits roepen nu onmiddellijk ‘Goethe’, maar ik geef toe dat ik het eerst even in AltaVista in heb moeten tikken voordat ik dat ook wist. Toch gemakkelijk, dat internet.
Intussen zullen we voorlopig met buttons en banners opgescheept worden.
Het deed me echter goed om woensdag in de New York Times te lezen wat ik al veel langer vermoedde: dat al die verhalen over miljoenencontracten voor reclame op internet voor een gedeelte uit de lucht gegrepen zijn.
Hoe groot dat gedeelte is, daar zijn de experts het niet helemaal over eens, terwijl de Amerikaanse belastingdienst de discussie belangstellend aanhoort. Want ook over dingen die met gesloten beurzen geruild worden, zal belasting betaald moeten worden. Daar maken accountants en inspecteurs zich maar druk om, waar het om gaat is dat nu eindelijk eens officieel bevestigd is dat er op grote schaal reclamecontracten geruild worden. Een bepaalde site verplicht zich bijvoorbeeld om binnen drie maanden vijf miljoen keer een bepaalde banner te laten zien, terwijl in ruil daarvoor de eigenaar van de banner evenzovele malen het logo van de tegenpartij laat zien.
Dat geruil dient twee doelen. Ten eerste is het niet slecht voor de koers van het aandeel, want beide partijen maken de deal met veel tam-tam bekend. Ze produceren een pracht van een persbericht waarin juichend kon wordt gedaan van het feit dat er voor vijf miljoen dollar aan reclame verkocht is. Iedereen blij, en het aandeel weer een paar procent omhoog. Verder worden er kleinere adverteerders mee aangetrokken, die best een paar centen willen uitgeven voor een kleine button op zo’n site, waar de grote jongens tenslotte ook adverteren.
De New York Times toonde het voorbeeld van Sportsline van CBS, een van de grootste sport-portals. Sportsline genereerde de eerste helft van dit jaar 24 miljoen dollar aan reclame-inkomsten, maar voor bijna vijf miljoen zal nooit iets worden betaald. Dat wordt goedgemaakt door ruilhandel in de vorm van banners van Sportsline op andere sites, of door het verlenen van andere internetdiensten. Misschien dat die dingen verdwijnen als er belasting over betaald moet gaan worden. Als u er ook een hekel aan heeft moet u er maar niet op klikken, want dat wordt gemeten. Of het programma InterMute installeren, dan bent u er ook mooi vanaf.