Ik voel me deze week een beetje als Bill Murray in de film Groundhog Day. Iedere dag opnieuw wordt-ie wakker in hetzelfde pension, al komt-ie daar pas na een tijdje achter. Ontsnappen is niet mogelijk, zelfs niet als hij uit pure frustratie zichzelf op verschillende manieren om zeep probeert te helpen. Denkt-ie dat-ie eindelijk dood is, ontwaakt hij weer tussen dezelfde gasten, bezoekers van Groundhog Day. Op 2 februari, de dag waarop in Punxsutawney, een gat in Pennsylvania, voorspeld wordt over hoeveel dagen de lente begint. Ik leef nu ook in Groundhog Day. Ben ik echt een jaar weggeweest? Of was het een mooie droom, na het ontwaken een nachtmerrie, waaraan niet te ontkomen valt. Met dezelfde koppen om me heen, net als ik een jaar ouder en iets meer versleten.
Ik heb altijd altijd graag mogen roepen, dat er nooit iets verandert, of dat er niets veranderd is. Heb ik gelijk, of niet? Ik zal me hier tot de techniek beperken, die me in het verleden vaak parten heeft gespeeld, maar waaraan ik netto meer plezier dan ergernis beleefd heb. De afgelopen dagen ben ik nog niet echt aan werken toegekomen. Mijn stem is om meerdere redenen schor, onder meer omdat ik hetzelfde moet blijven vertellen: hoe het was. Ik doe dat graag, en sommigen vragen niks – misschien jaloers – en dat is ook best.
Er is wel het een en ander veranderd op mijn werkplek, de internetredactie. Om te beginnen ben ik voor de zoveelste keer intern verhuisd. Aangezien dat de laatste vier jaar gemiddeld twee keer per jaar gebeurde, kan dat geen verrassing genoemd worden. Het uitzicht is er een stuk beter op geworden, al moet je na de middag de lamellen voor de ramen sluiten om nog iets te kunnen zien op de monitor. Dat verandert nooit.
De internetredactie is uitgebreid: we mogen nu met zijn vieren de website opkalefateren en verversen. Eigenlijk zou ik visitekaartjes moeten laten drukken met content developer erop, of web designer, teneinde serieus genomen te worden, maar het blijft opkalefateren, herstellen, verversen.
De hardeware en de connecties lijken het afgelopen jaar zowaar volwassen geworden te zijn. Alleen het netwerk al! Dat vliegt! Dat komt natuurlijk omdat ik na twaalf maanden reizend internetten met de twee modems van de Toshiba aan de traagheid van de opbouw gewend ben. Ik weet nog niet eens wat de snelheid van het interne netwerk op de krant is – zo te zien 100 megabit per seconde – , en hoe het netwerk aan internet gekoppeld is, maar het loopt als de brandweer.
Ik voel me alsof ik in een Ferrari zit, na twaalf maanden in een stuk oud roest rondgereden te hebben. Het oude computerroest is de deur uit. De afgelopen tien jaar kon iedere krant binnen de Dagbladengroep van VNU zelf uitmaken wat voor computers er aangeschaft werden, als er maar DEC of Digital opstond, van Digital Equipment Corporation. Dus heb ik, afgezien van de beeldhoek, waar vorig jaar nog wat langzaam uitstervende Mac’s stonden, de vorige eeuw op deze kantoren nooit anders gezien en gebruikt dan toetsenborden van Digital, monitoren van Digital en allerlei soorten kasten van Digital.
Er staat nog een hoop van dat spul, maar als het vervangen wordt, dan staat er tegenwoordig Toshiba op. Sommige Pentium II, andere Pentium III, allemaal met een gezonde stoot geheugen. Een goede raad: mocht u toevallig van plan zijn om iets nieuws aan te gaan schaffen, beperkt u zich dan tot een II. Ik merk in snelheid geen enkel verschil. Een benchmark zal ongetwijfeld de III als winnaar aanwijzen, maar mij maakt het echt geen moer uit of Paint Shop pro in 1.3 seconde of in 0.9 seconde een foto van anderhalf megabyte naar iets bruikbaarders omzet.
Sommige dingen veranderen echter nooit. Dus klapt RPLS-i, een van onze voornaamste stukken software, er nog steeds uit op een bug die ik anderhalf jaar geleden voor het eerst gemeld heb. Volgens de mensen die dat weten konden, een fluitje van een cent, niet de moeite waard om er een aparte release aan te wijden. Het desbetreffende regeltje code zou in de eerstvolgende release, oktober 1998, aangepast worden. Zeventien maanden later mag die programmeur wat mij betreft tot Groundhog Day veroordeeld worden, net zolang tot die bug defintief om zeep geholpen is.
Zie ook: http://www.groundhog.org/