01-01-01 is, althans op internet, geruisloos gepasseerd. Een mail-script dat me na 01-01-00 probeerde wijs te maken dat het jaar 100 begonnen was, gedraagt zich consequent en is vorige week fluitend overgestapt op het jaar 101. Uit nieuwsgierigheid naar wat het script op schrikkeldag 2000 en op 09-09-01 voor fratsen uit zou gaan halen, heb ik er na de eeuwwisseling niets aan veranderd, en omdat het nu ok in het jaar 101 gewoon door blijft werken, laat ik het maar zo.
Slechts in Noorwegen is iets fout gegaan bij de spoorwegen. De computers in 29 gloednieuwe hogesnelheidstreinen liepen op 30 december 2000 om middernacht vast, maar gelukkig was er op dat moment geen enkele trein in beweging.
Het probleem was niet onderkend omdat de verantwoordelijke technici alle data van het afgelopen jaar hadden getest, behalve de laatste. Je zou dus kunnen zeggen dat het hoog tijd wordt om de testers te gaan testen voordat ze mogen geen testen. Of een test voor test procedures, want ik begrijp niet hoe die techneuten het in hun hoofd halen om alle data van een heel jaar te controleren, behalve de laatste dag van het jaar.
Om nog een andere reden weet ik zeker dat ik dit jaar – mocht ik daar vanwege een snoepreisje toevallig verzeild raken – in Noorwegen in geen geval in een hogesnelheidstrein zal stappen, zelfs niet als ze beloven een en ander rijkelijk met aquavit en gerookte zalm te gaan larderen. Die zekerheid wordt ingegeven door het laconisme waarmee de Noorse spoorwegen het probleem een maand voor zich uit – beter gezegd terug – geschoven hebben. De datum op de computer is doodleuk teruggezet naar 1 december 2000, “zodat we nu een maand de tijd hebben om het probleem op te lossen”.
Ik verzin dit niet ter plekke, het is de reactie van de officiële voorlichter van de NS (Noorse Spoorwegen) in de Noorse krant Dagbladet (what’s in a name?). Men kan een hoop zeggen over de gang van zaken bij de NS (Nederlandse Spoorwegen), maar ik vrees dat, als zoiets hier gebeurd zou zijn, de door de post-millenniumbug getroffen treinstellen aan de ketting gelegd zouden worden. Voordat ze uit zichzelf rondjes om de kerk gaan rijden, zonder stakende treinbestuurders. Had u plannen om de komende zomer een rondje fjorden te gaan maken, pak dan een lokaal boemeltje, u bent gewaarschuwd.
Terwijl u voor twee telt, kunt u alarmerende berichten omtrent het misbruik van uw credit-card aan uw laars lappen. Waarschuwingen over spookafschrijvingen duiken tegenwoordig bijna dagekijks op, waardoor vele surfers hun gegevens niet via het net durven te verzenden. Koudwatervrees, die vanzelf weggewarmd wordt, maar het heeft tijd nodig. Iedere gulden – euro – die onrechtvaardig van u afgepakt wordt zal snel tot op de laatste cent terugbetaald. Veel sneller dan een bedrag dat door een fout op een ouderwets papieren overschrijvings- of machtigingsformulier elders verdwaald is.
Ik kan daar van meepraten: vorig jaar werd 240 gulden abonnementsgeld door een sportschool in Someren van mijn rekening afgeschreven. Terwijl ik nooit in een sportschool kom, en verder tot dan niet eens wist waar Someren lag. Het heeft een een maand of drie gekost om dat geld terug te krijgen, en van rente-vergoeding was geen sprake. Om niet te spreken van alle tijd die verspild is aan telefoontjes met sportschool en bank, en het invullen van formulieren teneinde het van mij gepikte geld terug te krijgen.
Met credit-cards gaat dat anders. Een telefoontje en het geld wordt – in real time – teruggestort. Waarom? De enige reden is dat de credit-card maatschappijen de hele wereld aan de card willen, en omdat ze willen dat iedereen met card via internet alles gaat kopen wat-ie nodig heeft. Dus investeren ze, in u en in mij, en daarbij nemen ze risico. Ze willen alleen maar dat iedereen het volste vertrouwen krijgt in betalen via card en web, en dat figuren zoals ik van de daken schreeuwen dat dat zo is. Een van de manieren om dat vertrouwen te winnen en te handhaven is de klant het voordeel van de twijfel te gunnen als hij beweert dat niet hij maar iemanders die catalogus bij sex.com gekocht heeft.
Die manier van handelen is dezelfde als waarmee ruim veertig jaar geleden de credit-card in Amerika door de strot geduwd werd. Bank America stuurde toen ongevraagd voor 600 miljoen dollar keihard krediet naar wie een bestaand postadres had. Het bezit van een adres was het enige criterium waarop de verstrekking gebaseerd was, en de bank kon alleen maar hopen dat de ontvangers dat geld terug zouden betalen. Zo is de credit-card geboren en groot gemaakt.
Een vergelijkbaar risico nemen de credit-card maatschappijen nu. Ze garanderen dat alle betalingen die via het web gedaan worden, teruggestort worden als u, de eigenaar van de kaart, aan de bel trekt. Natuurlijk proberen ze daarna uit te vogelen of u de kluit niet heeft belazerd, maar u hoeft in ieder geval geen drie maanden te wachten tot een sportschool in Someren, die intussen misschien failliet is gegaan, toegeeft dat er een fout gemaakt is. Ga lekker winkelen op het web, en maakt u zich geen zorgen.