Het is een detail dat bankrovers of ontvoerders nogal eens over het hoofd willen zien: het gewicht van papiergeld. Zeg nou zelf: heeft u er ooit bij stil gestaan dan een miljoen euro in handzame briefjes van 20 om en nabij de 250 kilo weegt? Zie zo’n briefje als de bladzijde van een boek en u begint te beseffen dat het om tweehonderd boeken van duizend pagina’s gaat.
Die pak je in je eentje niet op, hetgeen in het verleden in de Verenigde Staten nogal eens tot verrassende ontknopingen van berovingen en gijzelzaken geleid heeft. De boosdoener kon het losgeld niet torsen en liet drie kwart achter. Wat zou de kas van Microsoft wegen, uitgeteld in briefjes van 20 dollar? Volgens Robert Cringley, in een interessante beschouwing over de laatste gerechtelijke uitspraak betreffende het software-monster, beschikt het over veertig miljard dollar aan cash.
Veertig miljard? Een miljard is duizend miljoen, dus dat is veertigduizend keer een miljoen. Journalisten staan te boek als notoire foutenmakers als het op rekenen aankomt, maar ik geloof dat ik goed zit. Gewogen in biljetten van 20 zou Microsoft dus, even kijken, veertigduizend keer 250 kilo, oftewel 10.000 ton wegen. Tienduizend ton was de in het verdrag van Versailles maximaal toegestane waterverplaatsing van wat de Duitse marine na de Eerste wereldoorlog mocht bouwen. Dat werden dus de bliksemsnelle vestzakslagschepen zoals de Graf Spee. Dat zou een aardige uitspraak van een van die Amerikaanse rechters zijn: Microsoft mag niet meer wegen dan 10.000 ton, in briefjes van 20 dollar.
Of, misschien beter nog: toekomstige versies van Windows mogen niet groter zijn dan anderhalf megabyte. Het zou wat mij betreft in elk geval een welkome versimpeling van de zaak Microsoft tegen de rest van de wereld zijn. Ik volg dat gedoe nu, als ik het wel heb, sinds 1996, maar het laatste jaar kost het me steeds meer moeite om te begrijpen waar het allemaal om gaat. Ooit was het simpel: Netscape wilde genoegdoening omdat zijn betere browser door Microsoft met onoorbare praktijken uit de markt gedrukt was. Dat van die slimme praktijken van Microsoft snapte ik nog, maar ik begreep niet helemaal precies het bezwaar van Netscape. Die browsers heb ik mijn eerste internetjaren gebruikt, maar er nooit voor hoeven te betalen. Je moest officieel student zijn, maar ze werden gewoon weggegeven, net als Internet Explorer. Wat heet weggedrukt worden in een markt waar je zelf voor Sinterklaas speelt?
Later werden die rechtszaken moeilijker. Eerst Sun tegen Bill Gates, omdat dat bedrijf vond dat Microsoft ten onrechte zijn versies van de programmeertaal Java verkracht. Daarna een zooi Amerikaanse staten, waarvan er uiteindelijk negen overbleven die Microsoft samen voor de rechter sleepten. Kartelvorming, patentschending, lak aan lokale wetten, van alles. Dan loopt er in Europa nog iets, waarvan ik nog eens uit moet zoeken waar dat allemaal over gaat. Ik geloof niet dat de NMA er iets mee te maken heeft, want die jongens blazen zelf luid en duidelijk van de toren als ze iets of iemand aanpakken. Is het nu afgelopen in Amerika? Nee, nog lang niet.
Als ik de laatste column van Cringley goed begrijp, kunnen zich in allerlei rechtszalen nog heel leuke ontwikkelingen voordoen. Toeval of niet, toen ik na de eerste alinea van dit stukkie via Google opzocht welke schepen 10.000 ton wegen, kwam ik de ‘Admiral Graf Spee’ als eerste tegen. Dat schip was onverslaanbaar, zolang het op het verslaan van nauwelijks bewapende koopvaardijschepen aankwam. Tot het in december 1939 voor de kust van Uruguay in het nauw gedreven werd door een serieuze tegenstander, een groep Britse kruisers. De Graf Spee vluchtte naar de rede van Montevideo, waarna het schip op 19 december 1939 door de eigen bemanning tot zinken werd gebracht. Een parabel?