Veel verstand heb ik er niet van, maar ik ben wel altijd gefascineerd door grote vogels. Dus zie ik dagelijks langs de snelweg buizerds op paaltjes zitten. Verder hebben we nogal wat gereisd in Australia en de Verenigde Staten. Aan de westkust van de US en Canada hebben we de Sea Eagles gezien. In Australia kom je in de outback tientallen keren per dag de majestueuze Wedge Tail Eagles tegen. Kangaroos hebben de neiging om s’nachts asfalt op te zoeken, omdat dat warmte vast houdt, dus wordt er iedere nacht op zowat iedere ‘sealed road’ down under ongeveer een roo per kilometer doodgereden.
Die worden vervolgens overdag door de Wedge Tails opgepeuzeld waardoor ook de Wedge Tails wel een slachtoffer worden. Ik heb er ook wel eens per ongeluk bijna een dood gereden. Je remt er wel voor als je ze weer ziet, maar als ze volgevreten zijn vliegen ze soms trager weg dan je verwacht, en niet altijd van de weg af, zoals de slimme kraaiachtigen altijd lijken te doen.
De fascinerende jachttechniek van de Wedge Tail hebben we meermalen kunnen zien op de boerderij in Queensland, waar we ieder jaar te gast zijn en meewerken. De boer laat overdag zijn Guinea Fowls los (parelhoenders). Mooie en grappige beesten die met zijn allen rustig lopen te fourageren, waarop van het ene op het andere moment de hele meute door de tropenkolder bevangen lijkt te worden, op hol slaat en elkaar krijsend en gillend achtervolgt, met een onvoorstelbare snelheid rennend, waarna de rust wederkeert.
Hoog in de lucht zweven rond het middaguur drie Wedge Tails, ondanks hun spanweidte van twee meter niet meer dan stipjes. Ze weten wanneer de siesta op de boerderij begint, en de mensen niet meer opletten. De parelhoenders lijken dat ook te beseffen, want rond de middag (ook al omdat het veertig graden is) zitten ze met zijn allen in het zand onder de hele brede dennebomen waarvan de onderste begroeing door de boeren op anderhalve meter hoog gehouden wordt, zodat vee en pluimvee in de schaduw kunnen blijven.
Als alles stil is, begint de voorstelling. Een Wedge Tail zweeft geluidloos naar de boom en landt in het zicht van de Guinea Fowls. Die zijn niet helemaal gek, want ze weten dat ze veel harder kunnen rennen, maar dat ze ten dode opgeschreven zijn als ze het open veld kiezen. De Wedge Tail spreidt zijn vleugels helemaal uit en begint als een herder langzaam met grote stappen om en onder de boom te lopen. Als het hem op zijn eentje niet lukt, dan komt nummer twee hem helpen, en drijven ze de Fowls uiteindelijk uit elkaar, met hun vleugels als spandoeken. De eerste Fowl (zo groot als een flinke Barnevelder kunnen ze een tiental meters fladderend vliegen) die in paniek het luchtruim kiest, is de klos. Hij wordt door de nummer drie, die rustig zwevend is blijven wachten, met een daverende klap uit de lucht geplukt, waarbij de veren in het rond vliegen, alsof er een donzen kussen ontploft.
Tom Leahy is een natuurliefhebber en Wedge Tails zijn tegenwoordig in Australia godzijdank beschermde dieren, maar van zijn Guinea Fowls moeten ze afblijven. Dus heeft hij een oeroud geweer klaar staan, geladen met een loden kogel ter grootte van een deodorant, die klinkt als een saluutschot uit een middeleeuws kanon.
Altijd weer leuk op Corowa II, om midden in je siesta gewekt te worden door een krijsende Pam: ‘Tommy, get yer bloody gun, the eagles are hunting my chickens’. Waarop Tom, met een grijns van oor tot oor, de veranda oprent, zijn kanon schoudert, en ruim over de boom met Fowls en Eagles schiet: ‘Kabooooooom’.
Terwijl de echo terug komt daveren van de bosrand, twee kilometer verderop, zweven de adelaars op de thermiek in grote cirkels onaangedaan naar de zon, en buldert Tom: ‘By Jove, I Love this Game!’.