Wat blijft Portugal toch een fantastisch land, en wat zijn die Portugezen nog steeds overal even vriendelijk. Het was even geleden, na onze laatste roadtrip met de Kever in 1986. Nu hebben we in twee weken met een Ford van Sunny Cars het hele rondje maar eens gereden: Lissabon, Belém, Sintra, Mafra, Obidos, Nazaré, Fatima, Coimbra, Aveiro, Porto, Braga, Vila Real, Viseu, Castelo Branco, Evora, Beja, Faro, Albufeira, Armaćao de Pera, Portimao, Vila Nova de Milfontes, Sines, Setubal, Lissabon.
Veertig jaar geleden leerde ik in Armaćao Graham Crockett (Croche), Jon Garrard (Animal) en Damian Simmons kennen, en Feathers, Paul, Kate en nog een aantal andere luidruchtige Kangoeroes die ik daarna nooit meer gezien heb. Croche en Animal wel, sinds 1985 twintig of tweeëntwintig keer Down Under geweest, ben de tel kwijt. Sommigen ze zijn ook een paar keer hier geweest, onderdeel van een andere Europese road trip.
Armaćao was in 1984 een klein dorpje zonder flats, nu is het net Costra Brava 2.0. Een van de weinige oude gebouwtjes dat overeind gebleven is: de Lota op het strand, de oude visafslag. Daar versloegen we de lokale vissers in de ‘Tug of War’, met als inzet een avond gratis eten en drinken.
Die vissers waren veel sterker dan wij, maar wij hadden twee geheime wapens waardoor we de overwinning over de streep sleepten. Een Britse coach die ons even uitlegde dat we alleen maar achterom moesten kijken, en op zijn signalen moesten aanzetten of even de hakken in het zand moesten houden.
En een ankerman die in een onder zijn gewicht scheef hangende Deux Chevaux arriveerde. ‘Our brick shithouse’, een kilo of hondertwintig spieren schoon aan de haak. De ankerman gaf geen krimp, en als onze coach zijn hand opstak pakten wij met zijn allen een paar centimeter, en nog een keer, en nog een keer, enzovoort.
Daarna werd het een lange avond, zoals Croche decennia later tegen zijn zoon Cal uitlegde: ‘we drank, and drank, and we drank, and drank, and then we drank some more, and then we sang, and then we drank again’.
Veel gereden de afgelopen veertien dagen, maar ook heel veel gelopen, Zoveel, dat mijn Blundstones het begaven. Beetje vroeg, liet ik vanuit Portugal weten aan Blundstone. Normaal gaan mijn favoriete Tazzy boots een jaar of drie mee – ik draag bijna niets anders. Denk dat dit mijn twaalfde of dertiende paar sinds 1985 was, maar dat binnen anderhalf jaar de zool losliet, dat had ik nog niet eerder meegemaakt.
Daar waren ze het bij Blundstone mee eens, liet de Nederlandse importeur me vrijdag weten, dat kan niet. Dus als ik ze voor evaluatie doeleinden onder rembours opstuur, krijg ik per omgaand een paar nieuwe opgestuurd. Klasse! 🙂
