Nog maar eens even over die vreemde, vaak onverklaarbare tegenstellingen in Amerika. Waar veel techniek uitgevonden en ontwikkeld is, die, om raadselachtige redenen, vaak niet toegepast is. Verplicht contant betalen bij benzinepompen in New Jersey, de huur via een handgeschreven cheque overmaken, dat soort werk. Met via internet aangeschafte vliegtickets is het ook nog niet wat het zou moeten zijn.
Waarbij ik me afvraag of reisbureaus nog toekomst hebben, als de vliegmaatschappijen er zelf in slagen om op hun eigen websites de goedkoopste mogelijkheden uit te spugen. Er resteert dan slechts enig bestaansrecht voor sites die constant en continue – zeg maar in real time – via een spiderbot de prijzen van alle luchtvaartmaatschappijen oogsten en zelf een paar centen verdienen via klassieke buttons en banners. Een paar procent provisie hoeven ze er niet op te plakken, want daar trapt niemand meer in.
De goedkoopste en geschiktste tickets voor tien dagen Amerika bleek Singapore Airlines op zijn eigen website in de aanbieding te hebben, dus daar maar rechtstreeks geboekt. Fluitje van een cent, snelle website, binnen een paar minuten geregeld en je hoeft aan de balie op Schiphol alleen maar je paspoort te laten zien bij het inchecken. Mooi, maar als de koffers op de band verdwenen zijn, vraagt de vriendelijke hostess met het overhandigen van de boarding passes of je eerst nog even langs een andere balie van Singapore Airlines wil lopen. Omdat je daar nog even een printje in ontvangst moet nemen. Blijkt dat het weliswaar inderdaad geheel en al digitaal afgewerkt zou kunnen worden, maar dat mag niet van Amerika. Daar willen ze dat iedereen die via het web gereserveerd heeft, alsnog een papieren bewijs toont bij aankomst en vertrek, en niet alleen zijn paspoort. Hoezo gemakkelijk, dat internet? Wat ze dan bij aankomst weer wel hebben, behalve een portie chagrijn, maar ach, dat is New York, is een digitale camera, waar je even in mag kijken en die je smoelwerk in een computer opslaat. Ook een digitale scanner, waarmee een vingerafdruk van linker- en rechterwijsvinger gemaakt wordt. Dat geldt dan kennelijk weer niet voor Nederlanders, van wie het moderne paspoort – waar ooit koppen van ministers door gerold zijn – door een andere scanner wordt gehaald, want mijn wijsvingers mocht ik houden. Wat ze ook hebben, als zou het me niet verbazen als die dingen intussen ook al bij Blokker of de HandyMan liggen, zijn Guardian Angels. Gezien bij WalMart: een elektronisch bandje met een chip erin, om de pols van kleuter of kind te klikken. Een ontvanger hang je om je eigen nek, nadat je een bepaalde afstand ingetikt heb op het display: tien, twintig of dertig meter. Komt het kind een meter buiten die onzichtbare kraal, dan begint er een alarm te piepen. Handig, maar de vraag is op welke leeftijd het kind het apparaat begint te hacken: tien, elf of twaalf jaar?
Het lijkt me niet dat je er een puber mee naar de disco zou moeten sturen. Komt vanzelf goed, las ik afgelopen week in een Belgische krant over de Baja Beach Club in Barcelona. Volgens Het Laatste Nieuws gaat die disco bij zijn vaste bezoekers onder de huid een chip plaatsen. De terminologie zal wel niet helemaal kloppen, want het lijkt me niet dat iedereen daarop zit te wachten. Hoe dan ook, ze hebben er een dokter voor in dienst genomen, die een RFID (Radio Frequency Identity Chip) pijnloos onder de huid plaatst. Waar staat er niet bij. Achter het oor? In je handpalm? In een bil? Met de RFID wordt niet alleen de toegang geregeld, ook de drankjes kunnen er automatisch mee afgerekend worden. Op dezelfde manier waarop betalingen via RFID nu al in sommige winkels en supermarkten in Amerika geregeld worden: door de chip langs een scanner te halen.
Een en ander zou de eerste weken gratis zijn, waarna er eenmalig 125 euro voor het ding betaald zou moeten worden. Ik neem maar aan dat je het lidmaatschap van die waarschijnlijk exclusieve club erbij krijgt, want wie trapt daar anders in? Het is tenslotte niet meer dan een (pin)pasje, zij het dat het onder je huid zit. Volgens Webwereld, dat het bericht dinsdag van Het Laatste Nieuws overnam, wordt de techniek geleverd door het Amerikaanse VeriChip, een dochter van Applied Digital Solution. Dat bedrijf beweert dat creditcards op termijn tot het verleden horen en dat ze vervangen zullen worden door een RFID. Tja, het is maar hoe je het bekijkt. Die dingen zitten allang op onze bankpasjes, want de chipknipper is natuurlijk ook niets meer of minder dan een RFID. Ik ben een liefhebber van alles wat met techniek te maken heeft, maar ik krab me eerst toch nog maar eens achter mijn oor, in plaats van daar zo’n ding te laten inplanten. Overigen kan ik wel een paar doelgroepen verzinnen voor die dingen. Gevangenisdirecteuren zullen er waarschijnlijk ongekende voordelen in zien. Al zouden in die omgeving de chips onder verdoving ingebracht moeten worden.
Niet omdat het pijn doet, maar om te voorkomen dat ze met een scheermesje uitgepeuterd worden. Waarna zonder problemen de scanner in de poort gepasseerd kan worden. De ouders die zich een Guardian Angel aangeschaft hebben, zullen er waarschijnlijk ook over denken om bij hun hun kinderen stiekem zo’n ding in te brengen. Om vervolgens op de computer te kijken of ze inderdaad naar de schoolavond zijn, en niet naar de disco. Zul je zien dat er binnen afzienbare tijd door Applied Digital Solution een nieuwe toepassing verzonnen is: de eetbare wegwerp RFID. Stop er eentje in het voer van je puber en volg zijn stappen zonder dat-ie er weet van heeft. Zo’n Guardian Angel werkt gegarandeerd, in ieder geval tot de eerstvolgende stoelgang.