Ik vrees dat het geen voetnoot in de geschiedenis van internet zal worden, maar bij toeval kwam ik erachter dat ik later dit jaar een bescheiden feestje mag bouwen. Op 4 november 1995 verscheen deze column voor het eerst, met als kop ‘Het leven is een doos bonbons‘. Toeval leidde me naar het prille begin van mijn internetarchiefje, toen ik op zoek was naar iets wat ik ooit geschreven heb over de Computer Loser Group. Zou die beweging nog bestaan?
Dat in een tijd dat computers goedkoper en beter zijn dan ooit, in een era dat zelfs Windows vrijwel nooit meer stokt of onderuit gaat?
De ware Mac-adepten – ik heb er afgelopen week in Amsterdam weer wat voorbeelden van gezien tijdens TINE, het in Amsterdam gehouden The ICT and Networking Event – mogen het Blue Screen of Death nog steeds graag gebruiken als een van de redenen om voor een Mac te kiezen, maar dat blauwe scherm – afkloppen – duikt de laatste jaren niet meer op. Zelfs mijn oude Windows 2000 machine, die tegenwoordig alleen maar als jukebox fungeert, zet ik aan het eind van de dag altijd uit zoals het niet mag: door pardoes de stroom uit te zetten. De volgende dag start alles zonder protesten op, en iTunes gaat gewoon verder waar-ie was.
Met mijn dagelijks werkpaard, een vette Dell van de baas met XP professional, is ook nooit iets aan de hand, terwijl er van alles op draait. Ik durf het aan om de stelling te verkondigen dat Windows volwassen geworden is en dat wie zijn firewall en virusscanning op orde houdt, te vrezen noch te klagen heeft.
Hoe anders was dat tien jaar geleden toen de Computer Loser Group opgericht werd door Theo Richel. Uit mijn archief blijkt dat ik destijds over hem schreef dat je hem beter via e-mail dan live kon ontmoeten. Omdat hij tevens oprichter van de Vrienden van De Stinkende Roos was en er in een week meer knollen knoflook doordraaide dan een schoarmatent in een jaar.
Maar eens even Googelen wat er een decennium na dato van die vereniging overgebleven is. Twee hits: eentje naar mijn eigen column en de ander naar een terugblik op zijn eigen virtuele geschiedenis op de website van The Richel. Daarin schrijft hij het volgende over de Computer Loser Group: ‘Ondanks mijn redelijk royale ervaring leverde het werken met Windows 95 op een klein met het Internet verbonden Local Area Network toch maandenlang een heleboel problemen op. Veroorzaakt door een combinatie van kapotte pluggen, bugs in de software en onervarenheid met Windows. Een en ander was zo frustrerend dat ik er een artikel in NRC Handelsblad over schreef. Uit de meer dan 80 reacties mocht ik concluderen dat ik een gevoelige snaar had geraakt en ik voelde me gestimuleerd tot de oprichting van de Computer Loser Group met als ‘tijdschrift’ Format C:\. Afgezien van nogal wat krantenpublikaties bleven de reacties beperkt en bloedde het initiatief dood.’ Tot zover Richel.
Wegens gebrek aan noodzaak is een heroprichting niet meer aan de orde, lijkt me. Computers, Windows dan wel Apple of Linux, al dan niet in samenwerking met geluidsinstallaties, camera’s, beamers en digitale televisie en snelle verbindingen doen waar we lang op gewacht hebben. Nog maar eens in mij archief gedoken. ‘Digitaal is niet meer te verslaan’, schreef ik in 2000, als reactie op een verhaal van een collega die op de consumentenpagina beweerde: ‘Normaal wint nog steeds van digitaal.’ Pak zelf de reclamefolders die afgelopen week bij u op de mat gevallen zijn, probeer er een camera in te vinden waar nog filmrolletjes in zitten en zie wie vijf jaar na dato gelijk gekregen heeft. Uiteraard heb ik de plank ook wel eens misgeslagen, maar foute voorspellingen zoekt u zelf maar in mijn archief.
Intussen is de digitale revolutie achter de rug. Het bedrijf dat niets met internet doet, heeft een slag gemist en zal een inhaalrace moeten beginnen. Zelfs in het zo behoudende krantenbedrijf begint dat besef nu door te dringen. Dat heeft uiteraard met de niet tot stuiten te brengen daling van de oplagecijfers te maken en dat voor de uitgevers benauwende gegeven is ook mede een gevolg van internet.
Niet alleen Nederlandse uitgevers beginnen nu zwaar in te zetten op alles wat digitaal is. Lees of luister – via internet, waar anders? – de opvallende toespraak die Rupert Murdoch afgelopen week hield tijdens de jaarvergadering van de verenigde krantentuitgevers van Amerika. Opvallend omdat het ook een openbare boetedoening was van de Australische miljardair, eigenaar van de New York Post, de Londense Times, Century Fox Movies, televiezienders, kabeltelevisiekanalen en honderden kranten over de hele wereld. Murdoch spoorde alle krantenuitgevers aan om internet zo snel mogelijk te omhelzen en om niet meer zwijgend toe te blijven kijken hoe een hele generatie van digitale klanten de kranten de rug toekeert.
Volgens Murdoch moeten uitgevers er alles aan doen om teloor gegane lezers en adverteerders terug te winnen via hun websites. ‘Alle trends zijn tegen ons’, aldus de mediamoloch, ‘maar als we nú niet adequaat reageren op alles wat in vijf jaar zó veranderd is, dan is het te laat.’
Zelf toonde Murdoch zich in 1990 skeptisch over de mogelijkheden van zijn bedrijfstak op internet. Nu vergelijkt hij zichzelf en zijn collega-uitgevers met ‘digitale migranten’, die te oud zijn om met het internet opgegroeid te zijn, maar die nu moeten leren te begrijpen dat ze hun bedrijven in de richting moeten sturen van voor wie internet vanzelfsprekend is. Voordat het te laat is.
‘Kijkt u maar naar uw kinderen’, aldus Murdoch, ‘onze uitdaging is om gebruikers opnieuw aan ons te binden. Zoals de lezers die we kwijt zijn, gewend waren om met een kop koffie en onze kranten hun dag te beginnen, hoop ik dat ze hun online dag met een kop koffie op onze website beginnen.’