Nu na de koperleidingen de putdeksels spoorloos uit de openbare ruimte verdwijnen, moet je oppassen dat de vullingen niet uit je gebit gekrikt worden. Nog erger; onbegrijpelijk, de gekoesterde parafernalia van het graf van overleden kind of ouder gejat en zonder scrupules bij de ijzerboer aangeboden.
Of je dit soort streken als verdergaande verloedering van onze vaderlandse samenleving moet zien, zou ik niet weten. Wellicht van alle tijden, en wie weet blijkt het een globaal probleem, als je verder kijkt dan je neus lang is.
Typisch Nederlands daarentegen is de onbeschoftheid van hondeneigenaren, die te beroerd zijn om de stront van hun viervoeters te ruimen. Bij mij om de hoek ligt een strook hondenlosloopterrein van een kilometer lang, een meter of vijf breed, parallel aan een Singel, sieraad van de Parel van het Zuiden.
Zo gauw het een beetje geregend heeft, maar ook onder de zon, is de stank er niet om te harden. Er liggen honderden, duizenden drollen en plakkaten, in alle soorten, vormen en maten. De meeste honden wonen in een betere buurt, het prestigieuze Chassé in de Bredase binnenstad. Daar kan men wat leren van Australië en de VS, waar het prettig toeven is tussen hondenliefhebbers en hun beesten.
Er staan vuilnisbakken waaraan altijd voldoende plastic zakken netjes bevestigd zijn, en die worden gebruikt waar ze voor bedoeld zijn. Nog een verschil; als daar iemand zijn hurkende hond uit het oog verliest, wijst iemand hem er met succes op. Hier begin ik daar niet meer aan. Het is weer even wennen, terug in Nederland.