Hondenpoep blijkt een velen tot de verbeelding en wanhoop sprekend onderwerp te zijn.
Zelden zo veel reacties gehad, via mail, door de telefoon, op straat en in de kroeg, zelfs via een handgeschreven bedankbrief in een dure enveloppe, als op mijn bijdrage van vorige week.
Waarin ik beschreef dat de meeste Nederlanders het fatsoen ontberen om de drollen van hun viervoeter te ruimen als het beest ons aller openbare ruimte vervuild heeft. Ik heb me al vaker vermaakt met het gegeven dat ieder stukje in de krant over honden tot reacties van kattenmensen leidt, en omgekeerd.
In die tweestrijd neig ik naar het hondenkamp; kat en kater kakken het liefst onder struiken, en als ze dat in uw tuin doen, volstaat een straal water – op het beest gericht – om herhaling te voorkomen. Doeltreffender suggesties dienaangaande moet ik hier achterwege laten, anders staat de dierenbescherming voor de deur.
Wat betreft de getallen: negen van de tien waren het roerend met me eens: gewoon opruimen die shit, en niet zeuren. Echter; twee madammen kwamen me vanwege ‘dat rare, stomme artikeltje’ op hoge toon verzekeren dat ze áb-só-lúút niet van zins waren om met een plastic zakje achter hun mops of poedel aan te lopen.
Dat omdat ze al 85 euro per jaar aan hondenbelasting betalen en dat de gemeente daarom het boeltje maar op moet schonen. Pas bij de tweede schoot me een afdoend antwoord te binnen: ‘Ik zou als ik u was aan Publieke Werken vragen of ze één keer per week uw eigen poepdoos komen schrobben; dan heeft u de rioolrechten er ook uit’.