Mijn telefoonnummer staat niet meer op de zwarte lijst van telemarketeers. Tijden niet lastig gevallen, maar de laatste tijd is het weer raak. Die zwarte lijst had ik gescoord door mijn techniek.
Consequent, als ik iemand aan mijn lijn kreeg die me een hypotheek, een belegging, een andere energieleverancier of een nieuwe credit card wilde aansmeren, zei ik: ‘momentje, even de radio zachter zetten.’
Waarna ik de hoorn op tafel legde en verder ging waar ik mee bezig was. Meestal duurde het geen minuut voordat-ie tuut-tuut begon te doen; die jongens en meisjes hebben niet al te veel geduld, anders halen ze hun qoata en bonussen nooit.
Natuurlijk tikken ze bij grappenmakers als ik een sterretje achter mijn naam, en delen die digitale standwerkers hun bestanden, zodat je steeds minder lastiggevallen wordt.
Dat ik momenteel weer de pineut ben, is een vervelend bijverschijnsel van het geven dat partnerlief zelfstandig geworden is. In het boeventaaltje van fiscus en vrije ondernemers heet dat zzp, de start-up heet Rataplan.
Zelfs de Kamer van Koophandel is een sjacherende bende tollenaars; Rataplan was koud een dag ingeschreven of de brievenbus begon te klepperen en de telefoon te rinkelen.
Folders en pasjes van groothandels waar Rataplan van alles wat het niet nodig heeft btw-vrij kan gaan halen, een tegoedbon voor vijftig euro Google Ads, van studiereizen, formulieren die alleen getekend hoeven te worden om tot over de nek in schulden te zitten, kilo’s per dag.
Dat gaat allemaal ongeopend de kliko in, maar wie verlost van van die herboren telefoonhorzels, die me iedere dag naar de directie van Rataplan vragen?