Old age is a bitch, moppert men in het Angelsaksische taalgebied. ‘Ouderdom is een kreng’ hoor je hier nooit iemand zeggen als iets meer moeite kost dan vroeger. Nu mijn lijf wel eens iets eerder dan ooit protesteert, word ik steeds vaker geconfronteerd met collega’s met wie ik decennia samen heb gewerkt.
En die nu van VUT, pensioen of de een of andere regeling gebruik gemaakt hebben, en met triomfantelijke, dan wel stille trom afgetaaid zijn.
Niet dat ik het hier niet meer naar mijn zin heb, maar als je er een tegenkomt met een glimlach van oor tot oor en een verbrande kop, dan zet je dat aan het denken. Voorlopig is het mijn probleem niet, want, te laat geboren, kan ik geen vutter meer worden.
Zul je zien dat de pensioengerechtigde leeftijd vlak voor de mijne een jaar of vijf opgerekt gaat worden. Ach, ik ken er ook een paar die niet stil konden zitten en daar heb ik ook altijd moeite mee.
Een ex-chef in ons grafisch bedrijf bestiert sinds zijn VUT een goed lopend schildersbedrijf. Nog mooier: de directeur-eigenaar die zijn toko een paar jaar geleden voor een miljoen of vijftien verkocht. Hij wil met zijn verhaal niet in de krant die hij zelf bezorgt, maar doet twee wijken.
Lekker vroeg opstaan, want dat had-ie zijn hele leven al gedaan, lekker anderhalf uur fietsen, en je krijgt er ook nog een paar centen voor. Het is derhalve niet uitgesloten dat u mij over een jaar of acht niet meer aantreft in de krant, maar dat ik hem wel bezorgd heb.