Stel: je werkt voor een bedrijf waar je een van bedrijfswege ter beschikking gestelde laptop móet gebruiken. Stel, want dat schijnt hier en daar voor te komen, dat het kreng zonder al te veel problemen dienst doet. Stel dat je hem op een kwade dag in moet leveren en de volgende dag een nagelnieuwe ontvangt.
Die er in plaats van dertig seconden twintig minuten over doet om op te starten, waarna iedere handeling ook honderd keer zo veel tijd in beslag neemt als op zijn voorganger.
Als je er iets van durft te zeggen tegen het technisch politbureau is de schouderophalende reply dat zoiets normaal is, en dat de gegevens op de laptop nu veel beter beveiligd zijn dan op de vorige.
Ik zeg niet waar het voorgaande zich voorgedaan heeft, maar lach maar niet al te hard, want het kan u ook overkomen. Zou het mij gebeuren; ik zou overwegen om die laptop van vierhoog op de keien te keilen, maar dan ben je een saboteur.
Wacht; er is veel minder voor nodig om saboteur genoemd te worden. In het blad Computable lees ik net een stukje over projectsaboteurs. Blijkt dat een aantal projectleiders, geïrriteerd door klagende en zeurende eindgebruikers, een workshop projectsaboteur georganiseerd heeft.
Les één: eigenlijk moet je iedere eindgebruiker en vooral iemand die er een beetje verstand van heeft, als mogelijke projectsaboteur classificeren.
Was het mij allemaal overkomen; ik zou die laptop nu écht het raam uit lazeren, maar nu van acht hoog, op het moment dat die bende projectleiders het pand verlaat. Kennelijk is het niet alleen de financiële wereld die dezer dolle dagen op zijn kop staat.