De meneer en mevrouw van wie ik dinsdagmiddag op de A16, net voor de Drechttunnel, dacht dat ze stapelgek of aan de drugs waren, hebben een cadeautje te goed. Stuur me een maitje, vermeld merk en kleur van uw terreinwagen en het komt goed. Neemt u mij niet kwalijk.
Ik weet niet wat u denkt als er een stel naast u komt rijden met 120 kilometer per uur en fantiek begint te toeteren en rare gebaren te maken, nadat ze achter u al irritant met groot licht aan het knipperen waren? Drugsrunners, denk je dan, vallen je toch niet lastig als je van Rotjeknor naar Brabant rijdt?
Die doen het toch de andere kant uit? Met mijn auto was niks aan de hand: geen alarmsignalen, deuren dicht, geen lekke band, geen rook of vlammen in de spiegel. Wat the fuck? Terwijl ik er nog steeds geen touw aan vast kon knopen, reden we naast elkaar de Drechttunnel in, het opgewonden stel de linkerpijp in, ik de rechterpijp. De tunnel uit bleek links een file te zijn ontstaan en was ik van die twee jojo’s af.
Tot de Moerdijkbrug kon ik tachtig rijden, toen stokte het verkeer een beetje, keek ik toevallig vanuit een iets andere hoek in de spiegel en viel het kwartje: buiten, achter op de klep van de kofferbak, lag mijn mobieltje.