Vegetariër ben ik niet, maar ik eet nauwelijks vlees. Kwestie van voorkeur voor vis en Thaise soepen, curry’s met visballen, paksoi, citroengras, kokos, garnalen en falafels.
Maar in Oostenrijk schaft mijn pot iedere avond een schnitzel ter grootte van een ouderwetse langspeelplaat en gun ik de forellen een rondje extra, voordat de kok ze uit het aquarium vist.
Had ik de ruimte; ik zou ieder voorjaar een Kuus en Knorretje halen, die de hele zomer gelukzalig aan laten modderen, om ze in november te laten kelen en uitbenen. Mijn beesten zouden een mooi leven hebben, met veel aaitjes en aandacht, maar dan was het mooi geweest.
Een half varken voor de behandelend vakslager, de rest de diepvries in; aan de slag met bloedworst, zult en chorizo. Vlees koop ik bijna nooit omdat ik niet van gesol met dieren hou. Het meeste dood beest in de super heeft geen leven gehad, terwijl het als lijk met water is ingespoten om een betere prijs-gewicht verhouding te realiseren.
Daar denk je aan als je achter zo’n truck met aanhanger zit, die in de zomerhitte met tweehonderd overspannen varkens van Nederland naar Italië scheurt, omdat er daar Parmaham op gestempeld mag worden.
Tot overmaat van ramp zou nu blijken dat je beter de ramen dicht doet achter zo’n vrachtwagen, teneinde niet besmet te worden door de mrsa-bacterie.
Zou het?
Ik wed dat het wetenschappelijk bureau van de Partij voor de Dieren snel met een verse waarschuwing komt: dat alle vis nu ook besmet is door passerende varkens. Je zou er uit balorigheid biefstuk en koteletten van gaan kopen.