Angst – échte angst – kan zó verlammend werken dat je jezelf niet meer kan bewegen terwijl het koude zweet je uitbreekt en je sluitspieren zich automatisch ontspannen.
Terwijl ik het nooit mee hoop te moeten maken, en het ook niemand toewens, koester ik een grenzeloze bewondering voor hen die erin slagen om in doodsangst besluiten te nemen, acties te ondernemen, zichzelf of anderen te redden, of vechtend ten onder gaan.
De vraag is nu of ik respect op moet brengen voor mijn Iraakse collega Muntadhar al-Zaidi die deze week tijdens een persconferentie zijn schoenen naar het hoofd van George Bush heeft gegooid. Het is een vraag waar ik niet zomaar een antwoord op kan formuleren.
Om te beginnen schoot ik stiekem in de lach door de motoriek van Bush die tweemaal met een glimlach de schoenen soepeltjes ontweek als een bokser een rechtse directe, om vervolgens te grappen dat-ie maat 44 voorbij had zien komen.
Maar ik weet niet wat voor ellende Al Zaidi en de zijnen de afgelopen jaren – al dan niet dankzij George Bush – doorstaan hebben, dus ik matig me daarom ook maar geen oordeel aan over de beweegredenen van de schoenenwerper.
Maar één ding weet ik wel zeker: Muntadhar heeft nooit een paar schoenen naar het hoofd van Saddam Hussein gegooid. Die had er misschien ook om gelachen, maar hem daarna zijn stappers ongekookt op laten eten – met zijn geslachtsdelen erin – om hem vervolgens leven te villen.
Dat Muntadhar nu springlevend in de bajes zit, met een paar gekneusde ribben, en een gebroken arm, is hoe dan ook een prettige bijkomstigheid van de hem door diezelfde Bush tegen wil en dank door de strot geperste democratie in Irak.