Bij toeval heb ik iets met de inauguratierede van de Amerikaanse president; hij wordt altijd op mijn verjaardag uitgesproken.
Toeval is niet dat de beroemdste speeches uit de geschiedenis maximaal 1600 woorden bevatten. Dat aantal in een begrijpelijk tempo uitspreken, duurt een kwartier tot twintig minuten en dan moet het al iets bijzonders zijn om het bordes niet in slaap te laten vallen.
Cubanen luisterden niet voor hun plezier vijf uur lang naar Castro, maar omdat ze niet weg durfden te lopen. Soms mag het wat langer.
Bij Obama bijvoorbeeld, wiens acceptance speech in november in meerdere opzichten zó historisch was dat-ie van de eerste tot de laatste (yes, we can!) van de 2000 woorden boeide. Nog zeventien nachtjes slapen en wachten op zijn veelbelovende inauguratie.
De Troonrede op Prinsjesdag bevatte ook 2000 woorden, maar vraag me niet waar het over ging: Beatrix vertelt nooit iets wat mij beklijft. John F. Kennedy (‘vraag niet wat uw land voor u kan doen, maar wat u kunt doen voor uw land’) deed het in 1600 woorden, en Martin Luther King had voor zijn onsterfelijke ‘I have a dream’ 1300 woorden nodig.
Je vraagt je af of de afdeling communicatie van de gemeente Breda ook King, Kennedy en Obama hebben zitten turven, want de nieuwjaarsspeech die voor burgemeester Van der Velden werd gefiatteerd, omvatte . . . . 1600 woorden.
Of het boeiend was, bepaalt u zelf maar, maar ik zou graag zien dat er in 2009 minder langdradig geluld wordt.
Voorbeeld: het telegram dat Victor Hugo ooit aan zijn Parijse uitgever stuurde toen hij wilde weten hoe zijn nieuwe roman ontvangen was: ? Het alleszeggende antwoord: !