Ziekte en ongeluk zijn niet te voorkomen, al kan het geen kwaad uit te kijken met oversteken. Vissers die tijdens een storm tot God bidden, proberen immers ook uit de buurt van rotsen te blijven.
Ik mag tot dusver niet klagen – afkloppen! – maar na een spectaculaire koprol met de racefiets in Melbourne heb ik, een paar weken later weer terug in Nederland,  een heel circus van medici en therapeuten, wachtkamers, formulieren, afspraken, onderzoeken en behandelingen doorlopen.
Niks ernstigs, nadat schaafwonden, kneuzingen, bloeduitstortingen en blauwe plekken verdwenen waren, alleen een irritante schouder.
Zorgen maak ik me niet, want, aldus de laatste orthopeed met een opgewekte stem, ‘tijd geneest de meeste blessures, het duurt alleen iets langer op uw leeftijd’.
Goed, waar het hier om gaat is de logistiek van dokter, zorg en ziekenhuis. Wie nu gaat zitten voor een klaagzang, moet ik teleurstellen.
Ik prijs mezelf in dit land te leven waar alles geregeld is zoals het gegaan is.
Alle afspraken, de wachttijden, de verzorging, de onderzoeken, de scans, de manier waarop je door balie of dokter te woord gestaan wordt; ik zou me niet voor kunnen stellen hoe iets beter had kunnen gaan.
Voor hen die anders en slechter ervaren hebben; dat spijt me, maar daar kan ik verder niets aan doen.
Misschien helpt de wetenschap dat er landen zijn waar je een week moet lopen naar een ziekenhuis, om daar dagenlang te wachten tot je aan de beurt bent.
Waar drie doodzieke mensen in een vervuild eenpersoons bed liggen.
Dat maakt het ongemak wellicht wat draaglijker.