Ik ken iemand met een oogverblindende carbon maatfiets waar Lance Armstrong zijn neus niet voor zou ophalen. Mijn lach kon ik niet inhouden, toen hij vertelde dat van die Rolls Royce op twee wielen het stuur pardoes was afgebroken.
Ik proestte, ondanks de mitella, de pleisters, de blauwe plekken en de schaafwonden van de ook qua trots danig gekwetste verteller.
Ik heb recht van lachen, want ik ben meerdere malen met mijn Taiwanese najaarsaanbieding tegen de kasseien gegaan. Tot nog toe niks ernstigs, en nooit moest mijn aluminium ros gelast of uitgelijnd worden.
Hoe duurder de fiets, hoe meer er kapot gaat; een 4000 euro kostend frame van carbon kun je na een koprol bij het grofvuil zetten.
Bij de RAI en Veilig Verkeer Nederland willen ze dat niet horen. Die waarschuwen voor geknakte frames, gebroken trapassen, doorgezakte achterwielen, snel slijtende remvoeringen en giftige laksoorten.
Allemaal de schuld van die vermaledijde Chinezen die hier ieder jaar 1,4 miljoen nieuwe fietsen plempen voor 100 euro.
Leve de globalisering!
Aan me hoela!
Een mening over dat soort zaken moet je niet aan een branche-organisatie vragen. Kun je net zo goed een fanatieke vegetariër laten vertellen wat we met varkensstallen en rituele slachtingen moeten.
Die fietsen zijn binnen een jaar versleten, beweert de RAI.
Nou en?
Net of er in Nederland nog een fiets zijn eerste verjaardag viert, voordat-ie gejat is.
Luister: gewoon ieder jaar naar bouwmarkt of super voor een nieuwe Chinees; een stuk goedkoper dan een dure verzekeren.