Volgens Rudyard Kipling is het eerste slachtoffer in iedere oorlog de waarheid. Zo ook nu: de Japanners beweren dat de speedboot van Sea Shepherds zichzelf doormidden voer, de walvisbeschermers zweren dat de Ady Gil stil lag en geramd werd. Oordeel zelf: iedereen kan op YouTube zien wie het hardste liegt
ntussen houd ik mijn hart vast. Gezien het amateurisme op de brug van de Steve Irwin, in commando voering, methodieken en uitvoering, is het een kwestie van tijd voor er mensen omkomen.
Dat is het niet waard.
Walvissen zijn zwemmende zoogdieren. Ik geloof niet dat ze qua intelligentie en gevoelens dichter bij ons staan dan die prachtige koeien. Wel eens gezien hoe mooi de ogen van een varken en geit zijn?
In Australië en Nieuw-Zeeland, waar dezer dagen het meeste kabaal gemaakt wordt over walvissen schietende Japanners, worden ieder jaar miljoenen schapen, lammeren, varkens en koeien geslacht.
Het walvissendebat is op emotie gestoeld. Behalve op IJsland en in Japan zijn er geen politici die durven zeggen dat een walvis een zwemmende koe is. Met een mooier leven dan in een stal, en er zijn er inmiddels weer genoeg.
Waarom zouden ze niet gereguleerd bejaagd en opgepeuzeld mogen worden? Als actievoerders en politici koeien en varkens net zo lief zouden vinden als walvissen, wat zouden we dan nog mogen eten?
Haring, paling, sprot, tong, garnalen, mosselen, kabeljauw en wijting zijn kennelijk geen probleem.
Al wat klein en minder lief is, zoals sprinkhanen en kakkerlakken, ratten en muizen?