Mooi klusje voor Marianne Thieme. Soms schiet de temperatuur boven de vijftig graden Celcius in de Kleine Karoo, rond Oudtshoorn, traditioneel centrum van de struisvogelfokkerij in Zuid-Afrika. Dat trekken die arme beesten niet; ze donderen bij bosjes om.
Terwijl ik onderweg tientallen tractoren met gevederde lijken zo groot als bankstellen zag slepen, vroeg ik me af waarom ze die hijgende reuzenkippen niet opschoven naar de lege rennen ernaast, met volop bomen en schaduw.
Het antwoord stond de volgende dag in de krant. Die opende met het nieuws dat er op één dag elfhonderd struissies kokend het loodje gelegd hadden.
Zuid-Afrikanen zijn nogal goed in anderen de schuld geven. Bosbranden, gaten in de wegen, WK-stadions nog zonder gras of tribunes, aids, criminaliteit, tekorten in budgetten; het is altijd de schuld van iets of iemand anders.
Zo ook nu: volgens de gedupeerde boeren is het de schuld van ons, Europeanen, dat hun peperdure struisvogels een hartaanval van de hitte krijgen.
Als de struisvogels bedoeld zijn voor de Europese markt, dan moeten ze de laatste weken van hun leven ‘in quarantaine’ staan, in een leeg weiland zonder bomen. Dat moet omdat er anders allerlei vogels op schijten, waardoor ze met van alles besmet zouden kunnen raken.
Terwijl hun eigen auto lommerrijk geparkeerd staat, is het de fokkers kennelijk teveel moeite om een afdak te bouwen voor het gevleugelde vee.
Wiens schuld dat is, weet ik niet, maar aan Thieme de taak om een nieuw stempel te eisen: biologische struisvogelbiefstuk, in de schaduw opgefokt.