Omdat we nogal eens weg zijn, hebben we zelf geen honden, maar we krijgen ze wel regelmatig over de vloer. Van vrienden en bekenden die op vakantie zijn of anderszins tijdelijk omhoog zitten met hun edele viervoeter.Dubbele vreugde, als ze arriveren, en als ze weggaan. We vermaken ons met de verscheidenheid aan karakters.
We kijken ook graag naar Cesar Millan, de Dog Whisperer. Diens verbazingwekkende technieken passen we niet toe op onze gasten. Voor je het weet, werkt het echt en herkennen ze hun eigen hond niet meer als ze hem op komen halen.
Wat me altijd weer verbaast van zo’n hond, is het gemak waarmee hij overstapt van het ene naar het andere baasje. Als-ie wordt gebracht, kijkt-ie z’n eigen mens niet eens meer na.
Maar als hij weken later wordt opgehaald, kunnen wij wat hem betreft ter plekke dood neervallen.
Die soepele geest werkt dan weer niet als het om bevelen gaat. In Duitsland leiden ze herdershonden op tot politiehonden, met diploma.
Amerikaanse politiekorpsen zijn er dol op. Van de achtduizend herdershonden die ze daar in dienst hebben, is de helft in Duitsland opgeleid.
Dus spreken ze Duits. Serieus!
De cops in Californië geven hun bevelen in het Duits, anders luisteren ze niet.
Platz! Sitz!
Het kan nog gekker.
De Japanse politie heeft deze week een chihuahua in dienst genomen. Momo schijnt bij uitstek geschikt te zijn om tussen de puinhopen na een aardbeving naar overlevenden te snuffelen.
Hoe een Yank Duits spreekt, daar kan ik me nog iets bij voorstellen.
Maar een Japanner die Mexicaans-Spaans spreekt?