Zelfs nu ik een leeftijd heb bereikt waarop anderen verstandiger geworden zijn, is het mijn probleem (nog) niet: een kale kop.
Afkloppen, maar uitgevallen krullen horen niet bij de problemen die mettertijd onvermijdelijk arriveren. Met de zaken waar ik wel last heb, heeft u niks te schaften. Nou, vooruit: ik heb een leesbril.
Voor wie een glimmend hoofd een probleem is: het blijkt uw eigen keuze. Althans volgens schrijver Jaap Huisman, eerder haarloos, maar nu niet meer.
Kennelijk is het mogelijk om in Polen de achterkant van je kop af te laten schaven en die er op de bovenkant weer op te planten. Of zoiets. Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat.
Het deed me zo sterk denken aan een van de vele onsterfelijke sketches van Koot en Bie, dat ik gisteren ‘Kaal’ door de boxen van mijn iMac heb laten gieren. Fantastisch, dertig jaar na dato weer tranen in mijn ogen van het lachen.
Jaap Huisman is de vleesgeworden reïncarnatie van Kees van Kooten als meneer Scheurleer. Die aan het Oxford Institute honderden guldens betaalde voor tweedehands tapijttegels die met afgewerkte olie uit Zuid-Utopia vastgeplakt moesten worden.
Toen dat niet werkte, kreeg hij van de oplichters van New He Man een zak pootaarde mee om met kippengaas achter de oren te spannen.
Gegarandeerd: een kapsel als een gazonnetje.
Resultaat: het haarzaad dat er elke vrijdagavond ingezaaid moest worden, waaide er op zaterdagmorgen op de brommer weer af.
Anno 2011 is kaal eigen schuld, dikke bult.
Hup, op naar de bieb, en daarna naar Polen.