Een zaterdagcolumnist loopt een zeker risico: dat het gras hem gaande de week voor de voeten weggemaaid is. Over slachten is nu genoeg geschreven.
Het woord Wilders kan ik niet meer horen na die overdosis publiciteit. Blij dat er niemand in beroep gaat en dat dat stomvervelende circus nu afgelopen is.
Alle kunstenmakers van Nederland die er niet in slagen om hun stiel winstgevend te maken en daarom in tijden van crisis gratis geld blijven eisen, zijn hier al afgeserveerd.
Net als de klussers die zichzelf zo toetakelen dat er ieder jaar dertig doden en vijftig duizend gewonden vallen.
Wacht even, klungelende klussers?
Wie dat niet kan, en geen geld voor een aannemer heeft, is op vrienden aangewezen. Of een realitysoap op de televisie.
Arriveert er een bus bouwvakkers die in een vloek en een zucht een heel huis oplappen. Het eindigt met vreugdetranen, hetgeen de makers van dat soort tv graag laten zien.
Wat ze niet vertellen, is dat iedere deelnemer vooraf een contract tekent dat ie achteraf zijn kop dicht moet houden.
Over lekkages en kortsluitingen, niet passende deuren, krakende vloeren, loslatend behang en scheuren in het stucwerk.
Op de radio hoorde ik hoe iemand, handiger in mensen manipuleren dan met zijn handen, die overeenkomst omzeild had.
Zijn buurvrouw vertelde in geuren en kleuren dat het er op tv allemaal aardig uitzag, maar dat de klusploeg een puinhoop achtergelaten had, en de omroep in kwestie de telefoon niet opnam.
Tijd voor een nieuwe soap: Help! Want Help Mijn Man Is Klusser is langs geweest.
Help!