Het heeft uiteraard met mijn leeftijd te maken, maar ik begin altijd met u als ik iemand voor de eerste keer aanspreek. Overstappen op jij kan altijd nog, als het een beetje klikt. Andersom is lastiger: iemand die je altijd getutoyeerd hebt ineens gaan vousvoyeren is nog net een graadje erger dan ontvrienden op Facebook.
Ik geef toe dat het criterium leeftijd een rol speelt: als ik ergens aanbel en er doet een peuter open dan zeg ik niet: ‘Is uw moeder misschien thuis?’
De rol der jaren in mijn goede manieren: het is er in de jaren vijftig net niet in getimmerd, maar wel dagelijks met de paplepel in gegoten. Vader of moeder, opa en oma, oom of tante, onderwijzer, coach, iedereen ouder dan je zelf: u! En met twee woorden spreken!
U begrijpt: de PVV heeft voor de eerste keer een voorstel gedaan waar ik me volledig in kan vinden. Zo lang mogelijk u in de omgang gebruiken, is bij uitstek de geschikte manier om tot nadere evaluatie enige afstand te bewaren. Maar ja, zoals wel vaker blijkt de praktijk wat weerbarstiger dan de theorie. U weet wel, de weg naar de hel.
Ik hou helemaal niet van vloeken, maar niet veel menselijks is me vreemd. Als ik voor iedere krachtterm die me in mijn leven ontsnapt is, een euro in mijn pensioenfonds had moeten stoppen, dan was er nu met de dekkingsgraad niks mis. Stiekem vermaak ik me kostelijk met de verbale banaliteiten van de PVV. Maar als ze consequent zijn, hanteren ze voortaan ‘meneer de idioot’ en ‘doet u s’il vou plait even normaal, meneer.’ Dank u wel meneer.