Over hoe je computers, tablet en smart-phones zo goed mogelijk te beveiligen heb ik het hier al eens gehad. Naast de voor de hand liggende dingen zoals spam-filter, firewall en anti-phishing zijn daar 1Password, Undercover, en Find My Iphone. Die laatste twee komen als rechercheur in actie als er een computer, iPhone, iPad of iMac van je gestolen zijn. Maar camera’s worden natuurlijk ook gestolen en wat dan?
Digitale camera’s zijn tegenwoordig natuurlijk niets minder dan een full blown computer. Er zijn ook al een paar jaar wifi kaartjes die foto’s vanaf de camera versturen. Ik had er verder nog niet over nagedacht, maar met niet al te veel moeite zou een moderne camera van enkele foefjes voorzien moeten kunnen worden waarmee opsporing na diefstal een stuk gemakkelijker gemaakt zou moeten kunnen worden.
Ik denk dat het niet lang meer zal duren voordat iedere digitale voorzien kan worden van 3G en Wifi. Niet via een sim-kaartje. Hoe dan wel? Gewoon, software. Initieel via een kabeltje of wifi. Zo’n sim-kaartje is natuurlijk een volslagen achterhaald en overbodig ding. De belangrijkste reden dat ze zullen verdwijnen: de plaats die ze innemen. Fabrikanten, Apple voorop, hebben er een bloedhekel aan.
Hoe klein ook, het stukje hardware dat in de telefoon ingebouwd moet worden om het sim-kaartje te kunnen ontvangen zit zo dun en sexy mogelijk in de weg. Dat los van het gegeven dat de sim kaart niets meer is dan een container voor de software die erop staat en daarmee volslagen overbodig. Een wormvormig aanhangsel uit de begintijd van mobiel, een rudimentaire chip. Kan allemaal slimmer en beter geregeld worden. Komt vanzelf goed.
Zeker als het om een high-end camera gaat zijn de kosten van de benodigde techniek te verwaarlozen.
Er zijn verschillende interessante initiatieven. CameraTrace bijvoorbeeld, en Stolen Camera Finder.
Beiden doen min of meer hetzelfde. Als je er je camera als gestolen op geeft gaat een bot van de website in kwestie op zoek naar nieuwe foto’s van je gestolen camera. Op basis van de unieke gegevens van je camera die in de exif data met iedere foto aan een digitale camera mee gegeven worden.
We mogen aannemen dat iedereen van wie een digitale camera gestolen is ergens minstens een digitale foto bewaard heeft. Op een computer, op een back up, of ergens op of in de cloud. Kwestie van eentje uploaden en de speurders naar gestolen camera’s kunnen aan de slag. Heb je geen foto, dan heb je waarschijnlijk nog ergens het serienummer op het garantiebewijs staan. Ook al kun je dat misschien niet vinden in de exif info als je die opvraagt met de info in PhotoShop of een andere editor: het zit er wel in.
Ik weet nu al zeker dat ik bij een van die twee mijn camera aan ga melden. Welke, dat weet ik nog niet. Eerste eens even de verschillen in de kleine letters en de voorwaarden uitvogelen. Met mijn camera kan het ook, maar dat is dus het eerste wat je even na zou moeten kijken.
Beide sites hebben voordelen van geslaagde cases en als je even zoekt op Google kom je er overal verhalen over tegen.
Ik ben alleen benieuwd hoe het in Nederlands met de jurisprudentie zit. Ik meen me te herinneren dat er wel vaker verhalen in kranten gestaan hebben als eigenaren van ooit gestolen dingen ze via een of meer tussenpersonen te goeder trouw gekocht hebben. Hoe krom het ook lijkt voor de oorspronkelijke eigenaar van het gestolen goed: je krijgt het niet zomaar, of zelfs helemaal niet terug.
Ik ben aan dit artikel begonnen omdat ik vanmorgen in FlipBoard dit artikel erover op de Sydney Morning Herald tegen kwam, iedere morgen de eerste krant die ik altijd lees: Snapped: camera thieves meet their match.
Toen kon ik nog niets vinden over een Nederlandse dienst, maar nu ik een paar uur later nog maar eens even op Google kijk op software om gestolen camera op te sporen zie ik dat de site Professionele Fotografie er inmiddels ook een artikel aan besteed heeft.