Nog nooit zoveel felicitaties gekregen op mijn verjaardag. De hoeveelste? Ik wed dat de meeste vrienden en vreemden die me gisteren een nog langer en gelukkiger leven toegewenst hebben dan ik al had, dat niet eens weten.
Hint: op mijn tiende verjaardag werden deze historische woorden gesproken: ‘Vraag niet wat uw land voor u kan doen, maar wat u voor uw land kan doen.’
Op naar internet, voor het antwoord. Daar kwamen alle felicitaties vandaan die de godganse dag op mijn iPhone en dwars door de verjaardagshits van Spotify tingelden tussen de Duvel, de worst en de gehaktballen in de ware wereld.
Met dank aan Facebook, waar ik kennelijk iets verkeerds geactiveerd had. Al stond er nog een ander vinkje fout, waardoor driekwart van de digitale ansichtkaarten als privé boodschap arriveerden, inplaats van op mijn openbare muur van ijdelheid.
Hartstikke leuk en gezellig, soms regelrecht ontroerend, maar de vraag is wat het waard is. Los van de morele verplichtingen, qua wederdienst dien ik vanaf nu ook elke dag minstens een vriend – of vijand – op Facebook uit de grond van mijn hart iets toe te wensen.
Aan de andere kant: het is wel reuze gemakkelijk zo. Want of je nou wel of niet meedoet aan die digitale felicitatiegekte: het is toch niet bij te houden. Iedereen die het gedaan heeft: proost en bedankt!