Iedere dag ouder en verstandiger verbaas ik me vaak ook hoe mijn bovenkamer door iets hogers geregeld lijkt te zijn. Alsof een soort van grappenmakende God touwtjes aan elkaar knoopt of uit pure baldadigheid knetterende kortsluitingen veroorzaakt.
Sta ik bij de cosmetica knaller in de rij aan de kassa om paracetamol en flossdraad af te rekenen. Vraagt het Indische vrouwtje voor me of ze ‘Zuster Bloedwijn’ hebben.
De cassiere, vriendelijk, twintig of zo, weet van niks. Associaties vechten om voorrang. Het komt niet in me op te hulp te schieten, in beslag genomen door mooie herinneringen. Over zich vervelende huisvrouwen in de jaren zeventig die dachten dat Pleegzuster Bloedwijn alcoholvrij was.
Mooi niet dus.
De postbodes en glazenwassers die daar hun voordeel mee deden.
Proost!
Twee uur eerder lag ik bij de tandarts voor regulier onderhoud, vandaar dat flossdraad. Boven de stoel is anno 2012 een flatscreen aan het plafond bevestigd, zonder geluid. Mazzel, want nu weet ik hoe Wheeler Dealers afgelopen is, waarbij ik een dag eerder op de bank in slaap gevallen ben.
De tandarts is jong en roodharig.
Op mijn vraag of ze een van mijn favoriete films tijdens de behandeling op zou laten staan kijkt ze verbaasd.
Marathon Man?
Waarin de duivelse SS-tandarts Laurence Olivier de wortelkanalen van de vastgebonden Dustin Hoffman zonder verdoving te lijf gaat.
Ze denkt van niet.