Het was een van de leukste dagen van de afgelopen reis. Op 29 februari werden in Nicaragua op het uit twee enorme vulkanen bestaande eiland Ometepe 5000 laptops uitgedeeld. Uitgerekend op de ochtend dat we daar na een paar uur onderin een soort natte, naar bananen, koffie en varkens riekende veersloep terecht gekomen waren.
Zie http://one.laptop.org/ waar nog veel meer geweldige foto’s van glunderende straatarme kinderen staan met hun XO.
Ik vond het een ontroerende dag, op dat absurd mooie eiland midden in het absurd grote (8000 vierkante kilometer) Lago de Nicaragua. Zowel de Azteken als de Spanjaarden eeuwen later dachten dat ze het paradijs ontdekt hadden.
Vijfduizend kinderen die voor de eerste keer in hun leven een echt cadeau kregen. Vijfduizend kinderen, die vanuit alle hoeken en hellingen van de twee door een landtong met elkaar verbonden vulkanen naar de hoofdstad Altagracia werden vervoerd.
Achterop vrachtwagens en veekarren achter tractoren, op fietsen, brommers, paarden, ezels en ossen. Vanaf ‘s morgens zes uur waren de straten van het piepkleine stadje verstopt, en stroomde het honkbalstadion – zoals alle honkbalvelden in Nica een knollenveld – helemaal vol.
Vijfduizend computers uitdelen aan vijfduizend kinderen is een logistieke nachtmerrie. Die, zoals bijna alle problemen in Nicaragua, lachend werd opgelost. Vijfduizend kinderen netjes in rijen, met naam- en nummers op een sticker op de borst. En duizend dozen in rijen, in iedere doos 5 laptops, met naam en nummer.
Later die dag maakten we een lange wandeling van het ene naar het andere eiland, van de Concepcion vulkaan naar de Maderas vulkaan. Op de rotswegen en paden – hobbelden en knotsten ze naar huis, naar de tientallen dorpjes en buurtschappen, of naar alleenstaande krotten.
Vijfduizend kinderen op een dag die ze nooit zullen vergeten. Allemaal een XO tegen de borst geklemd, of met dekens in een tasje omwikkeld.
Nog nooit van mijn leven op één dag zoveel trots en blijheid gezien. Wat een fantastisch project!