Manke Nelis geeft een optreden in het Feijenoord Stadion voor de voetbalwedstrijd Nederland – Hongarije in 1987. Foto Wikimedia Commons (klik op de foto voor vergroting)
Als ik het op de krant voor het zeggen had, stond er twee, drie, liefst vier keer per week een dier op de voorpagina. Gered of redder, held of zielepiet, piepjong of oeroud, mooi of lelijk, lief of vals, maakt geen moer uit.
Verhalen over dieren worden niet alleen door dierenvrienden gevreten. Hondenhaters lezen dat soort stukkies net zo goed als hondenmensen. Het halve land valt in katzwijm bij een foto van een paar kittens, terwijl volièrevogel houders erop oefenen met een windbuks.
Katten en honden kunnen in één menagerie vreedzaam coëxisteren. Poezen en vogels niet; kanslozer dan een parenclub voor Hamas en orthodoxe Joden. Van kamp veranderen kan ook.
Tweeëntwintig jaar leefde dezelfde poes in ons huis, en zagen we maar zelden vogels in onze stadstuintje. Nog voor we uitgerouwd waren na het overlijden van de feliene bejaarde, was de tuin heroverd door kool- en pimpelmezen, heggenmussen, roodborstjes, boomklevers en nog veel meer kwetterende ragebolletjes.
Wij zien het als vrolijk spelen, maar het zou kunnen dat die vliegende multiculturele bende in constante staat van oorlog verkeert. Er is één solist die overal tussendoor hinkt en fladdert.
Een overlever, een koolmees met één pootje. Manke Nelis hangt aan dat naalddunne onderdaantje ondersteboven aan de vetbollen en houdt zich wiebelend staande op de waslijn naast het potje pindakaas met meelwormen.
Vanwege zijn gebrek kan hij zich niet snel omdraaien als hij zich laat vallen. Dus dondert hij op de grond met zijn bek vol pindakaas, om vandaar het zwerk weer in te stuiteren.
Zo is ‘t gekomen dat ondergetekende kattenliefhebber tegenwoordig naast de keukendeur een plantenspuit en een honkbalknuppel klaar heeft staan.
Wee de buurtkatten die zich in ons territorium wagen: van Manke Nelis blijven jullie af!
Moven!
Oprotten!
😉