Ik zit er niet op te wachten om er zelf gefileerd te worden, maar ik ben pardoes fanatiek fan van ‘De Snijtafel’.
Met dank aan VVD’er Klaas Dijkhoff, die zijn Facebook-vrienden gistermiddag vanaf zijn iPad, waarschijnlijk gaande een slaapverwekkend overleg, het volgende liet weten: Hahahahahahahaha. Ha!
Huh?
Maar eens even geklikt en jawel, een paar minuten later deed ik ook: Hahahahahahahaha! Ha!
Twee Brabanders die op YouTube met een uitgestreken gezicht de teksten van Nederlandse liedjes genadeloos fileren. Heerlijk, de manier waarop Kasper C. Jansen en Michel Lieuwma het pretentieuze gekwebbel van Marco Borsato, Abel, De Kast, Volumia! en Bløf ontleden.
Tot er overblijft wat het is: een prutje woorden dat af en toe rijmt, maar waar eigenlijk geen touw aan vast te knopen is. Heerlijk! Van mij mogen ze zich bezig gaan houden met Bob Dylan, waarbij ik me meestal afvraag waar het in godsnaam over gaat.
Niet met de Beatles, ook al hebben die enkele van de meest idiote en onbegrijpelijke teksten uit de popgeschiedenis gepubliceerd. Maar dat deden Lennon en McCartney – en Harrison kon er ook wat van – uit een sardonisch genoegen.
Om vervolgens de grootste lol te beleven aan de diepgaande analyses van serieuze recensenten. Die niet durfden te concluderen dat alles helemaal nergens op sloeg en dat ze er gewoon geen jota van snapten.
‘I am the Walrus’ bijvoorbeeld, van begin tot eind niet meer dan een brei van hilarische nonsens.
‘Semolina pilchard, climbing up the eiffel tower. Elementary penguin singing Hari Krishna.’
Nadat de laatste track door producer George Martin opgenomen en goedgekeurd was, zette Lennon zijn gitaar neer en zei grijnzend: ‘Zo, daar zullen ze weer slapeloze nachten van hebben voor ze eruit zijn.’