Ooit heb ik emmers eikels geraapt voor wijlen Binky. Het tamme hangbuikvarkentje, onderdeel van de veestapel op een Bavelse hobbyboerderij. Waar we de honneurs waarnamen als de hereboer op vakantie naar zijn Franse buiten was.
Binky was er dol op, en kraakte de eikels net zo gemakkelijk als de walnoten. De harde stukken en de velletjes spuugde ze netjes uit.
Ik moest aan Binky denken omdat ik afgelopen week drie verhalen las waarin de termen ‘eikels rapen’ en ‘steeds meer’ in één zin opdoken.
Die combinatie wil meestal zeggen dat er iets van een pietluttig probleem is, of helemaal niet, maar dat iemand druk doende is om er een groot probleem van te maken.
Gezien het gegeven dat een kilo goede eikels bij boomplanters om en nabij één euro blijkt op te brengen, zal het niet lang duren voordat de belastingdienst of de controleurs van het UWV het als een echt probleem aan gaan pakken.
Inheemse eikelrapers blijken intussen andere problemen te hebben. Net als vissers en kokkelrapers wijzen ze naar Aziaten en Oost-Europeanen, omdat die de goede eikels voor hun neus wegkapen.
Terwijl Nederlandse eikelrapers, in tegenstelling tot de sportvissers, de geraapte eikels toch ook niet teruggooien in het gazon.
Voordat u zich naar buiten haast met een riek en een zeef in een kruiwagen: je hebt eikels en eikels.
Boomkwekers betalen die euro per kilo voor premium eikels, zonder gaatjes, schimmel of scheurtjes, van 25-jarige eiken van bepaalde soorten. Varkensboeren kijken niet zo nauw, maar die geven maar een dubbeltje per kilo.
Binky keek helemaal nergens naar. Ze sloeg een volle emmer sneller achterover dan een deftige douairière een doos dure bonbons.
Om daarna zonder enige gene knalharde scheten te laten.
Geen probleem.