Soms kijken ze me aan alsof ik een paar jaar onder een steen op een andere planeet gezeten heb. Als ik in de kroeg of op het werk laat weten niet te weten waar ze het over hebben als ze het hebben over All You Need is Love, Boer Zoekt Vrouw, Klasgenoten, Memories, De Mol, DWDD en nog een zooi andere programma’s. Gaap.
Hoewel: ik zou er mezelf geen oordeel over aan durven matigen. Omdat ik er nooit naar kijk. Niet echt een bewuste keuze: er gaan maar 24 uur in een dag, en dat zijn er altijd te weinig.
Mijn uren zijn gevuld. Over DWDD heb ik overigens wel een mening, nadat ik de uithuizige Oudejaarsavond mee heb zitten kijken naar een compilatie.
Tja, wat zal ik er van zeggen?
Opvallend hoe die presentator van beneden uit steeds schuin omhoog de camera in praat, net of ie een minderwaardigheidscomplex heeft. In een adembenemend tempo, waardoor maar weinig gasten langer dan één halve zin de gelegenheid krijgen om iets te zeggen.
Behalve dan een soort van hofnar die veel lacht, kennelijk in de bedoeling iedereen zo vaak, zo veel en zo hard mogelijk te laten lachen. Van mij mogen ze, maar ik heb niks gemist door er nooit naar te kijken.
Ik lees iedere week de VPRO-gids, die ik als magazine iedereen aan kan raden. Daardoor ken ik al die programma’s bij naam, en weet ik waar ik niet naar hoef te kijken.
Al word ik nu voor het eerst door twijfel overvallen. Te laat gelezen, want als ik eerder van Utopia gehoord had, zou ik geprobeerd hebben om mee te mogen doen.
Met niks meer dan twee stroomdraadjes, een zelf te graven gat in de grond en een kraantje op een afgesloten lap grond met veertien anderen in twaalf maanden iets op gaan bouwen. Leuk!
Tuurlijk ook tijdverspilling om er naar te kijken, maar een half uurtje per dag . . .