Scheiden is altijd minstens een beetje lijden, ook al is is het geen jarenlange verkering geweest. Op 2 april vorig jaar begon ik in Etten-Leur, op 2 juli 2014 zit ik weer in Breda. Tussendoor ben ik in oktober en november twee maanden naar China en Laos geweest, en ben ik in februari en maart twee maanden afwezig geweest na een operatie aan mijn linkerschouder. Daar gaat het nu goed mee, heb zelfs al weer twee wedstrijden gesoftbald, zij het wat terughoudend met slaan en vooral vangen. Totaal heb ik dus maar 11 maanden echt gewerkt in Etten-Leur, maar ik heb er goed naar mijn zin gehad. Klein team, twee leuke collega’s, nooit een chef in the house, lekker werken daar hoor. Het is verder gewoon een hele prettige gemeente om te werken – en ik zou er best kunnen wonen – met over het algemeen opvallend vriendelijke mensen. Waarom ik er dan niet gebleven ben? Omdat ik, ijs en weder dienende, over twee jaar op moet houden met werken, en omdat ik wel eens had laten weten dat ik het leuk zou vinden om mijn loopbaan bij (BN) De Stem af te sluiten waar ik in september 1978 begonnen ben: op de stadsredactie in Breda. Die wens vroeger dan ik dacht door de hoofdredactie gehonoreerd heb ik vandaag mijn hardware en mijn rommeltjes van het Burchtplein naar het Spinveld verhuisd. Ik heb er zin in, maar ik weet zeker dat ik Etten-Leur af en toe zal missen. Niet getreurd: vanaf september zitten we met zijn allen aan het Trivium, in Etten-Leur, en mijn parkeervergunning is nog ruim een jaar geldig. Niet helemaal uit het oog dus, en helemaal niet uit het hart. Hierbij een willekeurige galerij van Etten-Leurse mensen die ik het afgelopen jaar gesproken, geinterviewd, beschreven en/of gefotografeerd heb. Het ga u allen goed.