The Eye of Providence, or the all-seeing eye of God, seen here on the US$1 bill, has been taken by some to be evidence of a conspiracy involving the founders of the United States and the Illuminati.^[1]

Soms loop je iemand tegen het lijf die je al jaren niet meer hebt gezien. Soms vraag je dan jezelf af wat er fout gegaan is, als je hem of haar hoort praten. Klap van de molen gehad, drugs, drank, dementie, sekte, of gewoon gek geworden?
Dat ga je hem of haar natuurlijk niet meteen vragen, maar ga je die nieuwe vrienden en vriendinnen van vroeger vaker zien, dan blijven er meestal maar twee keuzes over: mee in debat gaan, of ontlopen. Of eerst het ene, en daarna onvermijdelijk het andere.
Het onderwerp is actueel omdat ik de afgelopen tijd met vroegere bekenden geconfronteerd ben die ik destijds verstandig achtte.
Maar die nu volslagen wartaal uitslaan over Russen contra Oekraïners, of Joden contra Palestijnen. Onlangs heb ik hier al eens proberen uit te leggen hoe moeilijk ik het vind om in die twee conflicten een uitgebalanceerd standpunt in te nemen. Dan blijkt het al gauw onbegonnen werk om in discussie te gaan met mensen die zich met hart en ziel achter een van de partijen in die conflicten hebben geschaard. Natuurlijk kan ik respect opbrengen voor hun keuze, maar ze moeten me niet met baarlijke nonsens bestoken.
Zoals dat de media in Nederland voor honderd procent gestuurd en geredigeerd worden door de regering-Rutte. Dat Poetin dat niet doet en dat we daarom een puntje kunnen zuigen aan de persvrijheid in Rusland. Ja hoor, gaap, blijf lekker voorgoed daar. Of, veel gekker nog, het standpunt verdedigen dat de IS een door de zionisten opgezet en gefinancierd complot is. Om de ware islam in een kwaad daglicht te stellen.
Iemand die dat soort nonsens uitkraamt lijkt me zeer wel in staat om te veronderstellen dat de holocaust een Joodse opera was. Om Hitler en zijn lieve nazi’s in een kwaad daglicht te stellen. Die ga ik virtueel ontvrienden.