Het is een lastige, maar vooruit met de geit: ik ben gek op honden, maar ik ben niet tegen vivisectie. Zo. Het is eruit.
Het lijkt me ethisch verantwoord om te handelen naar het uitgangspunt dat de voordelen van vivisectie voor de mens zwaarder wegen dan het leed dat dieren ermee wordt aangedaan.
Tegelijkertijd heb ik begrip voor de principieel morele en ethische bezwaren van de tegenstanders van proeven op dieren.
Maar natuurlijk worden er, zoals in iedere discussie waar emoties een rol spelen, aan beide kanten argumenten in stelling gebracht die niet bepaald ter zake zijn.
Zoals het argument dat het dierenlichaam inaccuraat zou zijn als model voor de mens en dat het uitproberen van medicijnen en chirurgische procedures op dieren tot incorrecte resultaten zou kunnen leiden als ze op mensen worden toegepast.
Onzin, want iedere oogchirurg is noodgedwongen begonnen te oefenen op varkensogen. Al was het alleen maar vanwege het gegeven dat er niet voldoende leden van de Anti Dierproeven Coalitie zijn die een van hun eigen kijkers ter lering en training aanbieden.
Terwijl ze intussen misschien van mening zijn dat dierenartsen in opleiding op mensen zouden moeten oefenen.
Goed, al die tegenstrijdige opvattingen zijn nog daaraan toe, maar we wonen in een land waar we juist daarom wetten hebben.
Die we met zijn allen gemaakt en aangenomen hebben.
Het kan niet zo zijn dat een universiteit die binnen door de overheid bepaalde kaders van die wetten pacemakers op labradors wilde testen, buitengerechtelijk gedwongen wordt om daarmee op te houden.
Geen idee of de doodsbedreigingen die daar kennelijk een rol in gespeeld hebben, door de Anti Dierproeven Coalitie bezorgd zijn.
Ze zeggen van niet, maar laat justitie dat maar uitzoeken.