Mijn Italiaans is nagenoeg niks. Geen ramp in Rome, waar iedere Italiaan die iets aan je denkt te kunnen verdienen daarvoor de juiste Engelse woorden weet op te diepen.
Zoals ‘good price’, door die charismatische charmeurs met hun stralende glimlach in één en dezelfde adem gevolgd door ‘my friend’. Wat er me ondanks mijn gebrek aan Italiaans opvalt: de jeugd spreekt er de moedertaal onversneden.
Mijn Italiaans is nagenoeg niks. Geen ramp in Rome, waar iedere Italiaan die iets aan je denkt te kunnen verdienen daarvoor de juiste Engelse woorden weet op te diepen.
Zoals ‘good price’, door die charismatische charmeurs met hun stralende glimlach in één en dezelfde adem gevolgd door ‘my friend’.
Wat er me ondanks mijn gebrek aan Italiaans opvalt: de jeugd spreekt er de moedertaal onversneden.
Anders dan hier, waar het Nederlands steeds meer verdund wordt met Engelse uitdrukkingen. Niks nieuws, want zolang aan deze zijde van de Noordzee Nederlands gesproken wordt en aan gene zijde Engels, zijn er woorden van de ene naar de andere kant geleend of geruild.
Maar sta je tussen tientallen net zo vrolijk als oorverdovend kwetterende ‘kleine Italiëner’ in een ijstent in Rome, dan hoor je geen woord Engels. Een waardeoordeel ga ik er niet aan hechten, maar het valt op.
Vooral nadat ik aan de vooravond van een weekje Rome in een Bredase bioscoop in een marathonsessie van acht uur van de eerste drie films in de trilogie van ‘The Hunger Games’ heb zitten genieten.
Met een rij voor me een kwartet, bestaande uit drie meiden en een jongen die in de pauzes Nederlands en Engels door elkaar spraken. Of zoiets, want qua uitspraak bleef het ergens tussen gemoedelijk Brabants, Cockney en vet New Yorks hangen.
Hoe dan ook, in de drie pauzes na de trailer en voor de tweede en de derde film heb ik minstens honderd keer ‘oh my god’ gehoord, uitgesproken als ‘oma god’.
Goede tweede: ‘awesome’, en dat werd dan iets van ‘owsom’. De nummer drie hoorde ik vandaag ook over mijn eigen werkvloer schallen, toen een collega een kennelijk opzienbarende mail opende.
Ze bleek ‘flabbergasted’, maar het klonk als ‘fleppergestet’.