Tot voor kort had ik niks met Fred Teeven. Teeven, mijn nekharen gingen van de naam alleen al overeind staan. Teeven, ik kon de man niet zien, ik wilde hem niet horen.
Teeven, zoon van een bankbiljettencontroleur bij de koninklijke bankbiljettendrukkerij. Teeven, die zich via avondstudie van controleur bij de belastingen tot officier en staatssecretaris van justitie knokte. Teeven, de populist die met zijn uitspraken en plannen dichter tegen Geert Wilders aanschurkte dan tegen zijn eigen VVD.
Hetgeen meer zegt over de VVD dan over Teeven. Waar die zo heerlijk kaarsrechte liberalen ondergesneeuwd zijn door sjacheraars en sjoemelaars. Die niet voor de zaak, maar voor het heersen gaan. Met PVV, met CDA, met maakt niet uit wat. Teeven, die zo ongeveer iedere maand een luchtballon oplaat die niet doorgeprikt hoeft te worden. Omdat ie vanzelf klapt.
Teeven, profeet van strengere straffen, Teeven de onwrikbare, Teeven die altijd naar de wet kijkt, niet naar de geest en nooit naar de mens.
Teeven, de man die uitgeprocedeerde asielzoekers zonder pardon het land uitflikkert. Dacht u, of u hem nou mocht of niet. Dacht ik, die hem niet moest. U en ik zaten goed fout.
Want Teeven blijkt een groot mens met een klein hart te zijn. Zelf heeft hij die cijfers altijd geheim proberen te houden, maar geen enkele staatssecretaris met dat lastige vluchtelingenprobleem in zijn portefeuille heeft zo vaak met de hand over het hart gestreken als hij.
Zelfs zijn voorgangster Nebahat Albayrak van de PvdA bij lange na niet.
Teeven heeft bijna 300 keer uitgeprocedeerde asielzoekers zonder enig uitzicht alsnog een verblijfsvergunning gegeven en een kans op leven en toekomst geschonken.
Fred Teeven laat me in enige verwarring achter.
Lang leve Fred Teeven.