Af en toe heb ik heimwee naar een jaar of dertig terug. Naar die tijd zonder Facebook, Twitter, websites, smartphones. Met een muntentelefoon in de hoek van het stamcafé, achter het biljart. Zonder de godzalige dag door berichten, gekwetter, getjilp, messages, piepjes en updates.
Goed, het is niet anders. En ik ben niet alleen beroepsmatig verplicht om er aan mee te doen, in mijn vrije tijd kan ik het ook niet laten. Maar toch, af en toe heimwee, zoals naar maandag 3 december 1984. Die avond was ik het plafond van mijn nieuwe appartement in de Bredase binnenstad aan het schilderen. Op de zwartwittelevisie, de Late Night Talk Show Karel van de Graaf.
Een legendarische, waarin een zwaargebouwde verdediger van het gedachtegoed van Desi Bouterse vanuit het publiek een opponent van de Surinaamse dictator pardoes te lijf ging. Terwijl Karel de vechtenden verbaal probeerde te bedaren met het herhaalde mantra ‘Heren, heren!’ werden vanuit de coulissen twee schoten gelost, die niemand raakten.
Toen ik naar de krant belde, omdat ze daar alleen maar in de vergaderzaal een tv hadden – wel kleur overigens – was het antwoord: ‘Mwah, beetje laat, de krant is al bijna gezakt’. Haalde nog net de editie Breda, geloof ik.
Navrant: tegelijkertijd met die vechtpartij in Hilversum ontvouwde zich in India, waar de nacht al gevallen was, het drama van Bhopal. Waar door dat giflek bij Union Carbide ruim 2.200 mensen niet wakker werden, terwijl er ruim een half miljoen mensen gewond of voorgoed invalide raakten.
Dat nieuws zou pas in de loop van dinsdag arriveren, ruim op tijd voor de krant van woensdag. Zodat op die dag door nogal wat kranten in Nederland de voorpagina verdeeld werd tussen: Schietpartij bij Karel van de Graaf en Bhopal: de grootste gaskamer ooit.