Met een ingrijpende verjonging blijkt een soort van generatiekloof in de redactie geslagen. Moesten we vrijdag de nieuwe jongeren tijdens het ochtendoverleg uitleggen wie BB King was. BB wie
Dat Lucille zijn moeder noch vriendin of vrouw was, en ook geen hit van hem, maar zijn eerste gitaar, die hem naar eigen zeggen van een leven als katoenplukker redde – alle gitaren die hij de rest van zijn leven zou bespelen kregen die naam.
Maar ja, van het affiche van het 538 festival kende ik zelf maar één artiest: Hardwell. Ook nog persoonlijk, omdat ik Robbert van de Corput bij zijn ouders thuis op de bank mocht interviewen, met koffie en stroopwafels. Verrekte aardige gast, lekker nuchter.
Intussen vraag ik me af of het iets zegt over mijn leeftijd, of over mijn al dan niet achterhaalde muzikale smaak, dat de namen van vrijwel al zijn medemuzikanten op dat festival mij niets zeiden.
Maar ach, trends veranderen, roem is vergankelijk. Leuke hype op internet: wereldberoemde sterren ergens op straat zetten en ze daar, met een hoed op de grond, een riedel laten spelen.
Violisten, operazangers, soms al spelend groeiend naar een compleet filharmonisch orkest, incognito. De video’s die ervan worden gemaakt zijn stuk voor stuk aanstekelijk, door de reacties van het publiek dat de sterren begint te herkennen.
Viral deze week: U2, vermomd met snorren en pruiken, geeft een ondergronds optreden in de metro in New York. Erg leuk, als de mensen het door beginnen te krijgen. Al zie je zelfs aan het eind van de video mensen die gewoon doorlopen, omdat ze nog nooit van U2 hebben gehoord.
Mij zal het niet meer overkomen maar mijn jonge collega’s misschien wel, als ze over dertig of veertig jaar bij het ochtendoverleg horen: Bono is dood.
Dat er dan gezegd wordt: ‘Bono wie?’