Bankiers zijn lelijke mensen met een mooi pak aan. Kijk er voor uit. Aldus mijn financieel adviseur, die me maar meteen waarschuwde voor sommige assuradeurs, hun tussenpersonen, en zelfs zijn eigen kompanen.
Nu een lijfrentepolis de einddatum heeft bereikt, begin ik hem te begrijpen. Qua timing is de expiratie fiscaal niet zo handig, omdat ik voorlopig mijn vervaldatum als werknemer nog niet hoop te bereiken.
Met de details ga ik u niet vermoeien: waar het hier om gaat is de totale miscommunicatie tussen mij, de tussenpaus en de assuradeurs die hij dient.
Het moet wel een hoger universum zijn van waaruit die goed geklede tollenaars en sjacheraars me toespreken, gezien de taal die ze hanteren. Het zou Swahili kunnen zijn, maar wie weet is het orthodox Sanskriet, of Abacadabra.
Twee woorden uit alle mails, brieven en telefoontjes meen ik te begrijpen: expiratie en product. Die mantra – expiratie, product – is bedoeld om me in slaap te sussen, terwijl ik signeer voor een nieuw product dat pas na mijn eigen expiratiedatum expireert.
Het product dat ze me ergens in de vorige eeuw verkocht hebben is geëxpireerd, het enige wat die bende interesseert is me een nieuw product aansmeren.
Terwijl ik alleen maar wil horen hoe ik het slimst aan mijn eigen geld kan komen, zonder de helft naar Dijsselbloem of Griekenland over te maken.
Tuurlijk heb ik daar die adviseur voor. Maar die strakgesneden pakken en puntschoenen en kortgerokte hoge hakken, die goed aan me hebben verdiend, zitten als broedse kippen bovenop mijn eigen centen.
Het enige wat er iedere keer uit die snavels kakelt: expiratie, of product.
Als ik een product nodig heb, ga ik wel naar Kruidvat om waspoeder of shampoo te halen.
Donder op met je producten.
Praat Nederlands met me.​
Op BN De Stem: www.bndestem.nl/1.4942950