Nou die pick-up nog even na die post van gisteren over de DS Electric. Op de staande achterruit prijkt een sticker: “Van boeren moet je houden”. Met die tekst kan je twee kanten mee uit, die in dit geval twee keer kloppen, maar ook een keer niet. Dat zit ongeveer zo: Mariët, de vrouw van Henk Reins, houdt van boeren, én, naar we aannemen ook van Henk. Dat zal wederzijds zijn, maar Henk is niet zo gek op boeren als zijn vrouw, die boerin is. Snapt het al? Mooi zo: Mariët Reins-Hage draait het akkerbouwbedrijf waar ze opgegroeid is, Henk… >> Lees verder . . . >>
Citroën DS 21 Electric
We gingen naar het eiland Tholen om een DS Pick Up te bekijken. Die was er, en dat kunt u hier lezen: Een Citroen DS23 als werkpaard op de boerderij. Maar in plaats van in die Pick up zweven we nu in een 44 jaar oude en 100% elektrische Citroen DS Special geruisloos over Zeeuwse dreven. Alsof je in zo’n Star Trek racer zit, zonder wielen. Hij trekt op alsof ie van plan is om te gaan vliegen. Back to the past and the future in één ritje. Vergeet Tesla. Hier is de DSla. Die als type-aanduiding op de zijstijlen… >> Lees verder . . . >>
Bob Latchford
Op donderdag 26 januari 1984 nam ik s’morgens vroeg op de sportredactie de telefoon aan, en vertelde secretaris Ton van de Meer me dat er een Brit mee kwam trainen. Samen met Johan van Gurp inderhaast naar de Beatrixstraat waar alle NAC’ers met handschoenen en lange broeken al op het besneeuwde trainingsveld stonden. Bobby Latchford kwam met blote benen en zonder handschoenen de kleedkamer uit, stelde zich voor, kreeg een hesje, en schopte er zo vier of vijf in, met links en rechts. Fotoalbum: Facebook/BNDeStemBreda Op de foto, die de krant haalde heeft ie net Johnny Dusbaba gedold, die daarna… >> Lees verder . . . >>
Een man in een geel T-shirt
Monty Python. Dat is altijd het eerste waar ik aan moet denken als ik iets absurds lees. Hoor ik iets raars over paarden, dan gaan mijn gedachten naar The Holy Grail. De onvergetelijk film, waarvoor de Pythons niet voldoende budget kregen om echte knollen op te laten draven. En daarom zelf voor edele viervoeter speelden, met halve kokosnoten klepperend, het geluid van hoeven imiterend. Vergeef me, maar daar moest ik meteen aan denken toen ik hoorde dat de politie op zoek was naar een man in een geel T-shirt, met een kratje op zijn fiets. Omdat die zich bezig gehouden… >> Lees verder . . . >>
‘Elf keer lof voor Moederheil’
Moederheil. Laat de naam in Breda of omstreken op een verjaardagsfeestje, een bruiloft of een begrafenis vallen, en de helft van de aanwezigen laat weten er geboren te zijn. De tieners niet, want sinds 1995 wordt er aan Valkenierslaan 37 niemand meer geboren. Althans niet in het karakteristieke gebouw van Moederheil, dat bovendien al sinds 1975 met het naambordje Valkenhorst getooid was, voor het in 1996 door Stolwerk gesloopt werd. Op dat adres staan nu enkele appartementsgebouwen met dezelfde naam, Residentie Valkenhorst. Niet zo gek dus dat er op een oproepje zoveel reacties kwamen dat we er een beetje mee… >> Lees verder . . . >>
Hoek van Holland
Hoek van Holland dreigt te degraderen. Tenminste, als de vluchtelingenstroom volgens de voorspellingen af gaat buigen, nu Poort Calais van Fort Europa dicht getimmerd wordt. Hoek van Holland, waar ik ooit voor het eerst de zee aanschouwde. En pardoes stilviel, verbluft door het aanzicht van het eindeloze woedende water. Maar zou het?Tussen Calais en Hoek van Holland liggen Duinkerken, Zeebrugge, Gent, Terneuzen, Vlissingen en Rotterdam, en van daaruit kan je ook oversteken naar Fort Brittannië. Maar waar die arme drommels ook proberen over te steken, moeten we er bang voor zijn? Dat ze er in Hoek van Holland niet om… >> Lees verder . . . >>
Breda, de klaagstad
Ik heb nooit het idee gehad dat klagen iets is dat Bredanaars in de genen zit. Kankeren en mopperen wel, maar dat is zo typisch Nederlands, dat Breda niet veel af zal wijken van de nationale norm. Toch ik het gevoel te krijgen dat Breda een stad van klagers geworden is. Jammer dat de Singels ooit uitgegraven zijn, anders hadden we één passende klaagmuur van een kilometer of acht rondom de binnenstad gehad. Zolang ik bij deze krant werk, en dat is nogal lang, wordt er via de krant geklaagd. Door lezers die de telefoon pakken, die voorheen een brief… >> Lees verder . . . >>
Half Black Pete
Het is midzomer. Sinterklaas zet pas over een dikke drie maanden voet aan wal, maar het gaat nu al weer over Zwarte Piet. Stiekem wens ik altijd dat ik half bruin of helemaal zwart ben als die discussie weer losbarst. Omdat ik er dan zonder enige schroom aan deel zou kunnen nemen. Als blanke ben je toch een beetje terughoudend, goed nadenkend over wat je denkt en zegt. Voordat je iemand op zijn tenen trapt en, en zelf van racisme wordt beschuldigd. Nou kan dat helemaal geen kwaad, goed nadenken over wat je gaat zeggen. Net als meer luisteren. ‘Want… >> Lees verder . . . >>
Sonnemans’ Hebmüller?
Bij bakkerij Harry Sonnemans in Burgh Haamstede zijn we al een paar keer eerder geweest, maar altijd met een Mercedes of met de fiets. Vandaag met de Dorus een toertje gemaakt over Schouwen Duiveland en Walcheren, met een paar strandstops. Sonnemans heeft fantastische bakkerij, met een geweldige verzameling prullaria. Maar we gingen terug voor zijn curieuze verzameling Volkswagens, waaronder een Cabrio en een soort van opengewerkte Hebmüller politie cabrio. De kentekens sporen niet met wat de auto’s beloven. Het ovalen jaarplaatje op de bruine met de aanhanger zegt 1948, en die schijn wekken de clignoteurs en een aantal andere onderdelen… >> Lees verder . . . >>
Frans Slaats
Dit is Frans Slaats, in 1937 ruim 4 weken houder van het werelduurrecord, dat hij op 29 september 1937 op de Vigorelli-baan in Milaan op 45,558 zette. Op 3 november werd het verbeterd door de Fransman Maurice Archambaud, die 397 meter meer aflegde dan Slaats: 45.840.Frans Slaats (11 juni 1912 – 6 April 1993) heeft een groot persoonlijk drama meegemaakt, nadat hij door pure mazzel aan de Tweede Wereldoorlog ontkwam. Met een aantal andere Europese renners nam hij deel aan de zesdaagse van Buenos Aires, toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Hij bleef tot het einde van de oorlog in Argentinië,… >> Lees verder . . . >>
Cecil
Wat betreft dommigheid, lompheid, onbeschoftheid en stupiditeit in commentaren op internet dacht ik onderhand alles meegemaakt te hebben. Op de website van de krant, waar ik het voorrecht geniet ook door de geweigerde commentaren te kunnen bladeren, op de sociale media. Overal waar iedereen, zonder last of ruggespraak, zonder kennis van zaken, met of zonder verstand, door niets of niemand gehinderd vaten vol gal of vergif kan spuien. Wat je maar kan verzinnen aan beledigingen, bedreigingen en doodswensen, had ik al eens voorbij zien komen. Dacht ik. Tot een jochie van 5, al dan niet bewust, in Oudenbosch een vlinderhondje… >> Lees verder . . . >>
De Correspondent
Eigenlijk zou iedereen die denkt ergens iets van te vinden, even naar De Correspondent moeten surfen. Daarna weet je niet meer zeker of je iets zeker weet. Of het nou over criminaliteit, seks, drank, drugs, rock-’n-roll, vluchtelingen, Russen, seriemoordenaars, IS, moslims, conservatieve katholieken of klassieke muziek gaat, De Correspondent weet er zo’n draai aan te geven dat je op je verkeerde been staat te wankelen. Dankzij de filosofische genen in het DNA van die journalistieke start-up, die inmiddels 35.000 betalende leden heeft. Dat succes zegt iets over de designers, de programmeurs en het zakelijk instinct van die club, waar alles… >> Lees verder . . . >>
In de voetsporen van hun Poolse vaders
Ze schelen een paar jaar en groeiden bijna 7.000 kilometer van elkaar verwijderd op. Maar Douglas Oskza-Szechowski (57, uit Dallas) en Jan Matejczyk (64, uit Dongen) delen de geschiedenis van de vaders aan wie ze hun bestaan te danken hebben. Ze hadden elkaar nooit eerder ontmoet, deze week maakten ze een Memorial Tour in de 74 jaar oude Dodge WC65 van Matejczyk. Langs Vrachelen, Ter Aalst, Den Hout, Made en Geertruidenberg. Waar hun vaders voor de vrijheid van West-Brabant vochten, waar ze vele vrienden zagen sneuvelen. Waar de vaders, die hun angsten in dezelfde tank deelden, hun moeders zouden ontmoeten.… >> Lees verder . . . >>
Creatie Breda ’69
Tegenwoordig heb je in Breda zo ongeveer ieder weekeinde een festival. Op het Chasséveld, bij Het Spanjaardsgat, of dwars door de hele binnenstad of over de Singels. De bezoekers doen er meestal een of twee dingen, de meesten die twee dingen tegelijk: luisteren en drinken. Staand, zittend, liggend, of dansend en hossend. Soms kotsend, en daarna slapend, al dan niet met een bekeuring voor openbare dronkenschap of wildpissen op zak. Daar houdt het, behalve dan bij het Brakkenfestival, de Carnavalsoptocht en de Brakkensliert qua actieve creatieve deelname mee op. Van 1966 tot 1972 had je in Breda een creatief festival,… >> Lees verder . . . >>