Ik ben een van de schrijvers in de groep / Breda op Facebook, en / Oud Breda. Waar ik de afgelopen jaren soms een keer in de week, en soms een paar keer per week, foto’s uit ons aller verleden post: over Breda.

Soms share ik ze op de Facebook pagina’s en/of de website van de krant, en op mijn eigen digitale toko’s, en dat levert iedere dag tientallen prachtige reacties op. En vaak inspiratie – dank u – voor een pagina ‘En Toen’. De wekelijkse terugblik op ons aller verleden, in Breda, of de omgeving.

Deze week ergerde ik me nogal aan enkele reacties in die groep, waar tot dan iedereen slechte één passie deelde, die voor Breda. Van vroeger, van nu.

Tot iemand een post over de vluchtelingen plaatste, die naar de Terheijdenseweg zouden komen, en de verbale hel barstte los. Op die tot dan zo mooie zwart wit pagina’s over het verleden van Breda. Tot mijn verbazing bleek een substantieel gedeelte van die vriendelijke, mooie mensen waar ik een passie mee deel – Breda – nogal xenofoob te zijn. Mijn eigen Facebook vrienden!

Ik zeg er gelijk bij dat andere vrienden me opbeurden met de felheid waarmee ze er dwars tegen in gingen.
Die post, die discussie, die flame war, werd binnen een dag kaltgestellt. Door een van de administrators van de groep Breda, kennelijk net zo overdonderd of geïrriteerd als ik, of door mijn opvattingen, of door de aard én het spontane fanatisme in onze tot dan zo bedaarde praatgroep – over oud Breda. Whatever.

Ik had er de pest over in. Dat die discussie, met alle reacties, voor of tegen, in een zwart gat gedumpt was, zonder dat ie uitgepraat was. Dus, niet te flauw, kwakte ik er een nieuwe tegenaan. Met een paar prachtige foto’s uit het Breda van 1915. Uit het Nederland van honderd jaar geleden, toen we met zijn allen ongeveer één miljoen vluchtelingen opvingen, terwijl er toen nog maar 6,2 miljoen Nederlanders waren. De Nederlandse bevolking nam in ’14-’15 door die onafzienbare vluchtelingenstroom met 15 % toe: van 6,2 miljoen naar 7,2 miljoen.

Vooral de aan België grenzende provincies, Brabant en Limburg, kregen het zwaar te verduren. Breda was een van de steden die het voortouw nam. De vluchtelingen moesten gehuisvest en gevoed worden, en dat deed Breda. Met vluchtelingencomite’s, met acties en inzamelingen met spontane hulp, vanuit alle lagen van de bevolking.

NAC, de eeuwige opportunist, deed er zijn voordeel mee, met een aantal verrekte goede voetballers die met de vluchtelingen arriveerden.

Dat schreef ik, in mijn tweede post, waarop dezelfde mensen, waar ik het hierboven over had, opnieuw zoveel kabaal begonnen te maken dat de admin van die groep wéér op de delete button geduwd heeft, en mijn verhaal wéér verwijderd heeft. Dan maar hier, waar ik het zelf voor het zeggen heb: ik wou dat ik in het Breda van 1915 leefde, en woonde.