Mooie uitdaging: ‘De sociale Staat van Nederland’ hier bespreken.
Een download van 38 megabyte is maar een paar minuten video. Maar dat rekensommetje van één foto voor duizend woorden klopt. Zo ongeveer dan, want dat document, overigens ook als boek verkrijgbaar, telt ruim 113.000 woorden.
Iets te droge kost, herinner ik me van eerdere afleveringen van dat statistische feuilleton, om met feestdagen op mijn nachtkastje te leggen. Hoewel met Kerst wellicht bruikbaar als slaapmutsje.
Als uw geteisterde maag en darmen de gelakte kalkoen met Luikse siroop en de salted caramel blondie van Ben & Jerry borrelend tot een megadosis maagzuur aan het fermenteren zijn.
Goed, tellen kunnen ze bij het SCP als de besten, net als optellen, aftrekken, én analyseren. Maar wat mij altijd opvalt: de al dan niet hypothetische tegenstellingen in de conclusies.
Dat vind ik na bijna 4 decennia journalistiek overigens nog de meest verbazingwekkende eigenschap van sommige collega’s. Die bladeren één minuut door zo’n rapport, waar maanden aan geschreven is, en presenteren een doorwrochte analyse.
Op die snellezers leun ik nu maar even, als het om die conclusies gaat. En jawel, daar valt me weer een in het oog springende tegenstelling op. We zijn net zo tevreden als tien jaar geleden, en positief over hoe het met het land gaat.
We gaan weer wat meer verdienen, we voelen ons steeds veiliger, en we worden steeds ouder. Maar met al dat geluk en voorspoed, leven en welzijn kunnen we kennelijk steeds minder goed met elkaar opschieten.
Op relatiegebied gaat het ons steeds minder voor de wind, zodat nu bijna 4 van de 10 huwelijken op de klippen lopen.
Iets klopt er niet, maar misschien moet ik eerst die 113.000 woorden tot me nemen, voordat ik het begrijp.